Οι δηλώσεις Σαμαρά και οι δαίμονες του ΔΝΤ

Έχω την αίσθηση ότι τίποτα πιο σοβαρό δεν μπορούσε να παρουσιάσει αυτή την ώρα ο Αντώνης Σαμαράς για έξοδο της χώρας από το ΔΝΤ και επιστροφή στην ανάπτυξη και λέω αυτή την ώρα που η όλη κατάσταση είναι δραματική, τα νούμερα δεν βγαίνουν και η κορύφωση του χρέους έως το τέλος του 2013 είναι αναπόφευκτη και νομοτελειακή, άλλωστε ουδείς γνωρίζει και κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει για τις προθέσεις των δανειστών μας και των περίφημων αγορών τα επόμενα χρόνια. Θα πείτε, υπάρχει ένα Μνημόνιο, υπάρχει μια συμφωνία, υπάρχει μια επώδυνη για εκατομμύρια Έλληνες τήρηση των όρων του Μνημονίου.

Δυστυχώς, την εποχή που ζούμε (όπως και στο παρελθόν) οι περισσότερες διεθνείς συμφωνίες γίνονται για να μην τηρηθούν. Πολύ περισσότερο, όταν δεν γνωρίζουμε πού το πάνε οι κύριοι, στους οποίους έχουμε εκχωρήσει ουσιαστικά και τον πολιτικό έλεγχο της περιοχής. Αν κάτι αρνητικό συμβεί αύριο στην οικονομία της ευρωζώνης ή ξαφνικά ακούσουμε ότι η Ισπανία ή η Πορτογαλία ή η γειτονική Ιταλία χτυπάνε σειρήνες συναγερμού, δεν ξέρουμε ποια θα είναι η συμπεριφορά των ισχυρών και κυρίως των διεθνών τοκογλύφων απέναντί μας. Επομένως, όσα είπε ο Αντώνης Σαμαράς (γιατί τίποτα περισσότερο δεν θα μπορούσε να υποσχεθεί) είναι στα όρια ενός σοβαρού πολιτικού λόγου και απηχούν μάλλον εφικτές και υλοποιήσιμες υποσχέσεις.
Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η σημερινή κυβέρνηση και θα βρει μπροστά της και η επόμενη κυβέρνηση (για την ακρίβεια οι επόμενες κυβερνήσεις σε βάθος χρόνου) είναι η έλλειψη παραγωγής ανταγωνιστικών προϊόντων στη χώρα μας. Δεν υπάρχει σοβαρή βιομηχανία. Δεν υφίσταται σοβαρή παροχή υπηρεσιών δεν παράγονται προϊόντα που σε κατάλληλες τιμές να μπορούν να ανταγωνίζονται προϊόντα της ευρωζώνης, αλλά και άλλων περιοχών του κόσμου. Το περιβάλλον φορολογικά και διοικητικά είναι ακόμη σαθρό. Και δεν υπάρχει επενδυτής που να θέλει να φέρει τα λεφτά του σε μια τέτοια περιοχή. Τα κεφάλαια σε χώρες όπως η δική μας, η οποία είναι υπονομευμένη εδώ και πολλά χρόνια εκ των έσω (και το έχουμε πει εκατοντάδες φορές αυτό) είναι καθαρά κερδοσκοπικά, μπαίνουν και φεύγουν σύντομα παίρνοντας το κέρδος, ξεζουμίζοντας την εγχώρια αγορά. Σταθερά επενδυτικά κεφάλαια με μακροπρόθεσμες προοπτικές δεν υφίστανται προς το παρόν. Γιατί, ακόμη δεν έχει καταλαγιάσει ο κονιορτός των βίαιων ανατροπών στην αγορά εργασίας, το ξεκαθάρισμα του δημοσίου, η ομαλή ροή επανατροφοδότησης και ανακύκλωσης των δανείων από τις αγορές και η ευστάθεια του πολιτικού σκηνικού που αναμένεται να κλυδωνίζεται επί μακρόν. Π.χ. πολύ δύσκολα θα επιστρέψουν οι επιχειρήσεις που έφυγαν έξω από τα σύνορα τα περασμένα χρόνια και αυτές που θα φύγουν την επόμενη διετία της πορείας μέσα σε βαθύτερη ύφεση. Η αποικία ή η Μπανανία των Τροικανών θα αρχίσει να γίνεται ελκυστική για μεσοπρόθεσμες ή μακροχρόνιες επενδύσεις, αρκετά χρόνια αργότερα, όταν το κόστος εργασίας θα είναι πολύ χαμηλό και οι αξίες π.χ. της γης, των εμπορικών κτηρίων, των εναπομεινάντων επιχειρήσεων θα είναι χαμηλή για εξαγορές και τοποθέτηση κεφαλαίων για περαιτέρω ανάπτυξη. Θα πρέπει, επίσης, να περιμένουμε την απόλυτη ιδιωτικοποίηση όλων των τομέων του δημοσίου, αλλά και την ενεχυρίαση των φυσικών πόρων και των όποιων πλουτοπαραγωγικών πηγών διαθέτει η χώρα μετά από συγκεκριμένες οδηγίες του διεθνούς κεφαλαίου. Δηλαδή, των δανειστών μας και εκείνων στους οποίους έχει εκχωρηθεί για άγνωστο χρονικό διάστημα, η πολιτική και εθνική κυριαρχία μας.
Η έξοδος από τους δαίμονες του ΔΝΤ και από το πλαίσιο οδηγιών της τρόικας, δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση, ούτε ένας εύκολος δρόμος, τόσο για τον Παπανδρέου που πήρε τα 300 δισ. χρέος από τον Καραμανλή, όσο και πιθανότατα από το Σαμαρά, που θα παραλάβει τα 450 δισ. χρέος από τον Παπανδρέου. Αυτά να τα ξέρουμε για να είμαστε σοβαροί. Γιατί, μπορεί να αναζητούμε καθημερινά τα αίτια και τους υπεύθυνους της εθνικής τραγωδίας και πρέπει να το κάνουμε για να μην ξεχνάμε και να μην είμαστε αμνήμονες, αλλά υπάρχει και η οδυνηρή πραγματικότητα, την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε και δεν αντιμετωπίζεται ούτε με κυβερνητικά ψέματα, ούτε με αφορισμούς τους αντιπολίτευσης, ούτε με ευχολόγια τηλεοπτικών αστέρων και βαρύγδουπων παραγόντων του δημοσιογραφικού κόσμου. Η οδυνηρή πραγματικότητα που θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια αντιμετωπίζεται μόνο με σκληρή δουλειά, κοινωνική συνοχή όσο το δυνατόν μεγαλύτερη, νέες ιδέες κι όχι απαραίτητα πράσινη ανάπτυξη, αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας και κυρίως εθνικό τσαγανό και αξιοπρεπής στάση απέναντι σε όλους αυτούς που πιστεύουν, ότι ο πελάτης (δηλαδή εμείς) δεν πρέπει ποτέ να έχει δίκιο. Λάθος. Από την εποχή της Επανάστασης και δανειζόμαστε και πληρώνουμε τις αμαρτίες μας. Επομένως, λίγος σεβασμός δεν θα έβλαπτε…

ΓΙΩΡΓΟΣ.ΤΡΑΓΚΑΣ
ΠΗΓΗ: http://www.tragasnet.gr/