Η κωλοτούμπα του Λοβέρδου

Μαθήματα συνταγματικού δικαίου θέλησε να δώσει χθες από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Εργασίας, Αν. Λοβέρδος, ο οποίος, αν και κατά κόσμον συνταγματολόγος, φιλοδοξεί να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταγωνιστή της συνταγματικής αταξίας σήμερα. Κάτι σαν τον αλήστου μνήμης βασιλικό συνταγματολόγο Χρ. Σγουρίτσα, ο οποίος είχε επιχειρήσει να προσδώσει μανδύα συνταγματικής νομιμότητας στην Αποστασία του 1965.

Ο κ. Λοβέρδος επιχείρησε να παρακάμψει τη Βουλή με το τέχνασμα των Π.Δ., που δεν έχουν συγκεκριμένη και ειδική εξουσιοδότηση από κανένα νόμο. Επιχειρηματολόγησε, μάλιστα, από κανάλι σε κανάλι, την περασμένη εβδομάδα, για το συνταγματικά επιτρεπτό της διά Π.Δ. διακυβέρνησης της χώρας.

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι το Μνημόνιο και οι συναφείς πολιτικές έχουν διχάσει τη Βουλή, συνεχίζουν να τη διχάζουν και εξεγείρουν τους πολίτες. Δείγμα της λαϊκής οργής είναι η πίεση των κυβερνητικών βουλευτών, που ανάγκασαν τον συνταγματολογούντα υπουργό να κάνει κωλοτούμπες και να πάει το εργασιακό στη Βουλή.

Όλα αυτά τα γνώριζε η κυβέρνηση. Η επιλογή της να προχωρήσει με Π.Δ., εκτός των άλλων, συνιστά επιχείρηση κομματικής αιχμαλωσίας του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σκέφτηκε κουτοπόνηρα ότι, αν ο Πρόεδρος αρνηθεί να υπογράψει βιαστικά το επίμαχο Π.Δ., στον χρόνο που πίεζε ο Αν. Λοβέρδος, τότε θα εδημιουργείτο κρίση στην κορυφή. Συνεπώς ο Πρόεδρος ήταν υποχρεωμένος να σιωπήσει.

Έπεσε έξω, όμως, η κυβέρνηση. Ο Πρόεδρος τελικώς βρήκε τον τρόπο να αποστασιοποιηθεί από την άθλια μεθόδευση χωρίς να δημιουργηθεί θεσμική κρίση. Σε συνθήκες πολιτικής κρίσης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τον συμβολικό ρόλο του, την ενσάρκωση της λαϊκής ενότητας, μπορεί να αρθεί πάνω από την κομματική αντιδικία και να ακούσει τη φωνή της κοινωνίας.

Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας απέναντι σε επόμενες εκβιαστικές κυβερνητικές κινήσεις με την πρόφαση ότι “κινδυνεύει η πατρίς”. Το φθινόπωρο θα είναι εντελώς διαφορετική η χώρα. Ας μην επιχειρούν, λοιπόν, τη ρευστοποίηση του πολιτικού κεφαλαίου του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Το Μνημόνιο γεννά κοινωνικές αντιδράσεις και πιέζεται από τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Η κάλτσα του Μνημονίου μπορεί να αρχίσει να ξηλώνεται με αφορμή τις επιπτώσεις από το ασφαλιστικό και το εργασιακό. Και μαζί του, το πρόθυμο πολιτικό προσωπικό της εποχής του ΔΝΤ.

Φίλης Ν.

ΠΗΓΗ: http://www.avgi.gr/