Οι δύο Ελλάδες...

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ τάση της μεταπολίτευσης ήταν πάντοτε οι γενικεύσεις: ο λαός έχει εξ ορισμού δίκιο. Η Αριστερά δεν σφάλλει ποτέ. Η Ελλάδα μονίμως αδικείται. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, αλλά αντεστραμμένα: οι πολιτικοί είναι λαμόγια, ανέντιμοι και απατεώνες. Ολοι οι πολιτικοί. Οσοι δεν είναι επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα...

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ! Στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει και αλλού, υπάρχει μια μερίδα πολιτικού προσωπικού που εκμεταλλεύεται τη δεσπόζουσα θέση της στη δημόσια ζωή για να βάλει στην τσέπη «μαύρο» ή και δημόσιο χρήμα. Τα πρόσωπα αυτά, που ενθαρρύνονται από το καθεστώς της ατιμωρησίας, κινούνται με το ένα πόδι στη δημοσιότητα και με το άλλο στην γκρίζα ζώνη της συναλλαγής. Χρέος όλων των υπολοίπων, αν δεν θέλουν να παραδοθεί η πολιτική με σηκωμένα τα χέρια στην ισοπέδωση και στον τυφλό λαϊκισμό, είναι να θέσουν εκτός κυκλοφορίας το λόμπι της ντροπής.

ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ, λοιπόν, ότι ο πολιτικός κόσμος βάζει κατά μέρος τους συμψηφισμούς, τιμωρεί όσους μπορεί να τιμωρήσει χωρίς να κάνει κουρελού το νομικό μας σύστημα, καταργεί τη βουλευτική ασυλία και ψηφίζει, με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση, έναν νέο εκλογικό νόμο, που θα βάζει φραγμό στις υπόγειες ροές του «μαύρου χρήματος» και στη διακομματική εποποιία των πάσης φύσεως «χορηγιών». Τελειώσαμε με τη διαφθορά; Καθόλου!

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ κόσμος, ακόμα κι αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει ως νησίδα ηθικής μέσα σε μια έρημο κανόνων και αξιών. Ο υπουργός που «τα πιάνει» δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πολιτικό αντίστοιχο του φοροφυγά της διπλανής πόρτας, του επιχειρηματία που παρακρατεί φόρους και εισφορές, του καταπατητή, του οικοπεδοφάγου και -γιατί όχι;- του δημοσιογράφου «παπαγάλου» ή του διανοούμενου που σιτίζουν «χορηγοί».

ΜΠΟΡΕΙ να το θέλαμε, αλλά η Ελλάδα της μεταπολίτευσης δεν υπήρξε ποτέ ενιαία. Στο εσωτερικό της συγκρούονταν πάντοτε δύο Ελλάδες: μία της ντροπής, της «κονόμας» και των κολλητών και μία άλλη της δημιουργικότητας και της ευθύνης. Στις σημερινές συνθήκες, όπου η κρίση απειλεί με εξόντωση τα πιο ανίσχυρα τμήματα της κοινωνίας, η σύγκρουση αυτή πρέπει να πάρει χαρακτήρα πολιτικής και κοινωνικής σταυροφορίας. Διαφορετικά, ας το πάρουμε απόφαση: βολεμένοι στη θαλπωρή της συλλογικής υποκρισίας μας, θα παριστάνουμε τους έκπληκτους και ανήξερους κάθε φορά που τα κοινά «μαύρα» μυστικά θα έρχονται σε δημόσια θέα.

XΡΗΣΤΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑΣ

ΠΗΓΗ: http://www.ethnos.gr/