Κλείνει η διετία 2009-2010 με μια θλιβερή πρωτιά για την Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά στη χώρα μας, που αυξάνονται με τέτοιο ιλιγγιώδη ρυθμό οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους. Σύμφωνα με.....
δημοσιογραφική έρευνα, εκείνοι που εξ αυτού του λόγου οδηγούνται στην αυτοκτονία, είναι πρώτοι οι επιχειρηματίες, ακολουθούν οι άνεργοι μεταξύ των 35 και 40 ετών, οι μακροχρόνια άνεργοι που έχουν πλήρως απογοητευθεί και απέλειπε η ελπίδα, καθώς και οι 50άρηδες που χάνουν ξαφνικά την εργασία τους και δεν βλέπει τρόπο να την υποκαταστήσουν. Η κρίση στην οικονομία οδηγεί σε μείωση ή απώλεια του εισοδήματος. Αυτή, με τη σειρά της κτυπά κατευθείαν στις ανθρώπινες ψυχές, τις οδηγεί σε κατάθλιψη και τις αποδυναμώνει. Η αναγνώριση της αποτυχίας, η απομάκρυνση από την κοινωνικο-οικονομική τάξη και πάνω απ' όλα η έλλειψη ελπίδας για καλυτέρευση της κατάστασης, μετρούν καταλυτικά στον αυτόχειρα.
Υποστηρίζεται από ψυχολόγους, ότι το απονενοημένο διάβημα είναι μια μορφή αυτοτιμωρίας, για την αδυναμία που επέδειξε ο αυτόχειρας να αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση και να αποδείξει ταυτόχρονα ότι δεν στερείται ικανοτήτων. Θα έλεγε όμως κάποιος, ότι οι περιπτώσεις πτωχεύσεων κατά τα προηγούμενα χρόνια -και τις προηγούμενες δεκαετίες- δεν ήταν λίγες, χωρίς να υπάρχει αυξημένος αριθμός αυτοκτονιών. Γιατί τώρα;
Διότι τώρα, ελλείπει η ελπίδα επαναπόκτησης των απολεσθέντων. Πολλές φορές και επί μακρά σειρά ετών μας διαβεβαίωναν ότι υπάρχει φως στο τούνελ. Δεν το βλέπαμε, αλλά μας το έλεγαν οι «αρμόδιοι», και το πιστεύαμε. Αλλά το παραμύθι με το βοσκό και το λύκο είναι γνωστό. Μόνο που τώρα, και να θέλουμε να διώξουμε το λύκο δεν μπορούμε, γιατί δεν εξαρτάται από εμάς.
Τα σχέδια των πολιτικών για έξοδο από την κρίση, δεν πείθουν. Όχι μόνον διότι οι πολιτικές υποσχέσεις και τα προγράμματα δεν λαμβάνονται καν υπόψη, αφού γίνονται για να παραβιαστούν, αλλά το γενικότερο κλίμα της οικονομικής ζωής στην Ευρώπη -και παγκόσμια- δεν είναι ευοίωνο και φαίνεται ότι θα περάσει πάρα πολύς καιρός για να υπάρξουν σημάδια ανάκαμψης.
Στα στρατιωτικά εγχειρίδια τονίζεται, ότι είναι προτιμότερο να υπάρχει λανθασμένο σχέδιο, παρά να μην υπάρχει καθόλου και αυτό να το γνωρίζουν οι στρατιώτες. Δεν θα συμμετάσχουν σε παρακινδυνευμένη επιχείρηση κατάληψης λόφου, παρά μόνον αν πιστεύουν στην ύπαρξη σχεδίου γι' αυτήν. Αν πιστέψουν δηλαδή, ότι ναι μεν θα θυσιαστούν, αλλά υπάρχει «προοπτική» για την τελική νίκη.
Αυτό λείπει στη χώρα μας. Η προοπτική της καλυτέρευσης. Το ορατό φως στο τούνελ. Λείπει το αισιόδοξο μήνυμα. Κι όλες αυτές οι ελλείψεις είναι που δημιουργούν την αρνητική ψυχολογία στην αγορά και οδηγούν στην αυτοκτονία. Όταν επί χρόνια, με κόπους, με στερήσεις και, ποιος ξέρει, με ποιες υποχωρήσεις, καταφέρνει κάποιος να ιδρύσει μια επιχείρηση και μέσα σε λίγο διάστημα αυτή καταρρέει, πώς θα το αντέξει; Πολύ περισσότερο όταν αστάθμητοι παράγοντες, έξω από τη δική του επιχειρηματική δραστηριότητα, συντέλεσαν στην καταστροφή και τους οποίους δεν μπορεί να αντιπαλέψει;
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε προειδοποιήσει τα κράτη ότι λόγω της οικονομικής κρίσης τα φαινόμενα αυτοκτονίας μπορεί να αυξηθούν. Η οικονομική δυσπραγία μεγαλώνει το άγχος και τις κρίσεις πανικού. Οι άνθρωποι νιώθουν ότι αποκόπηκαν από την κοινωνική τους τάξη. Και τιμωρούν, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τον εαυτό τους, αλλά πιστεύουν ταυτόχρονα ότι απαλλάσσουν την οικογένειά τους από το περιττό βάρος του εαυτού τους.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι κυρίως πολιτικό. Είναι η αδυναμία των πολιτικών να πείσουν ότι έχουν λύσεις. Και πώς να πείσουν, ότι αυτοί δημιούργησαν την κρίση;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου