Ο Πάνος Σόμπολος, πρόεδρος της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), σήμερα, ημέρα απεργίας των δημοσιογράφων και των υπόλοιπων εργαζομένων στον Τύπο και τα ΜΜΕ, εμφανίστηκε στη μεγάλη συγκέντρωση και πορεία τους στο κέντρο της Αθήνας, κρατώντας και αυτός το πανώ με το σύνθημα: «Στο σκοτεινό μέλλον που σχεδιάζουν, αντιτάσσουμε το αγωνιστικό παρών». Κι’αυτό, μια ημέρα μετά το ξεδιάντροπο ξεπούλημα των τριακοσίων εργαζομένων στα ηλεκτρονικά Μέσα του Συγκροτήματος Αλαφούζου, από την ίδια την ηγεσία του συνδικάτου τους, που την πλειοψηφία έχει η παράταξη του Σόμπολου και την στηρίζουν οι υπόλοιποι εργοδοτικοί, παλαιο-ΠΑΣΟΚοι και νέο-ΠΑΣΟΚοι.
Ως γνωστόν, προχτές, το Συγκρότημα Αλαφούζου, με το πιστόλι στον κρόταφο, και με το ανοικτό εκβιασμό «ή υπογράφεις ή απολύεσαι», ανάγκασε τους εργαζόμενους να βάλουν την υπογραφή τους σε επιχειρησιακή σύμβαση. Και βέβαια, με το νόμο που πέρασε η «κυβέρνηση του μνημονίου» να υπερισχύουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις των συλλογικών και των κλαδικών, άνοιξε την όρεξη στους κάθε λογής «βιομηχάνους», τύπου Δασκαλόπουλου του ΣΕΒ, και σε όλους τους εκδότες-διαπλεκόμενους μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι θέλουν να ακολουθήσουν το «παράδειγμα» του Αλαφούζου. Τέτοιοι είναι ο Ψυχάρης του Συγκροτήματος Λαμπράκη που ήδη έχει ανακοινώσει απολύσεις, σε πρώτη φάση 63-70 ατόμων, ο Μπόμπολας και η Μάνια Τεγοπούλου.
Η αγανάκτηση των συγκεντρωμένων σήμερα το μεσημέρι ήταν τόσο μεγάλη που αφενός δεν επέτρεψαν στον Σόμπολο να μιλήσει στους συγκεντρωμένους, αφετέρου τον πήραν με τους καφέδες και τα νερά (ελλείψει γιαουρτιών).

Τελικώς, με τη βοήθεια των ΜΑΤ, φυγαδεύτηκε στην προστατευμένη με ρολό ασφαλείας στοά του υπουργείου Εργασίας, απ’όπου και έφυγε κακήν κακώς. Αντί αυτού, στο πρόχειρο βήμα που είχε στηθεί μπροστά από το κτίριο του υπουργείου, στην οδό Σταδίου, το λόγο πήραν εκπρόσωποι των εργαζομένων του Βήματος (μπήκε λουκέτο στην καθημερινή έκδοσή του), της Απογευματινής (έκλεισε) και του Σκάϊ (όπου διαδραματίστηκαν οι απίστευτοι εργοδοτικοί τραμπουκισμοί).
Η περίπτωση του Σκάϊ και όσα θα ακολουθήσουν σε όλες τις «παράγκες» των διαπλεκόμενων εκδοτών, ουσιαστικά σηματοδοτούν και το τέλος της ΕΣΗΕΑ. Για την ακρίβεια, την κατάρρευση του συγκεκριμένου μοντέλου εργατοπατερικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, οι εκπρόσωποι του οποίου διατηρούσαν τις καρέκλες τους χάρις στην ισχύ που τους παρείχε η δυνατότητά τους να υπογράφουν κάθε χρόνο τη συλλογική σύμβαση, να «διορίζουν» σε διάφορα ΜΜΕ τα ρουσφέτια τους, να στηρίζουν πολυθεσίτες δημοσιογράφους και να πουλάνε εκδουλεύσεις στους εκδότες. Από τη στιγμή λοιπόν, που οι εκδότες τους αφαιρούν ακόμα και το στοιχειωδέστερο δικαίωμά τους, να υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις, δεν τους μένει τίποτε άλλο παρά να πάνε σπίτι τους. Είναι όμως, αυτοί οι ίδιοι εκπρόσωποι του εργοδοτικού συνδικαλισμού που έβαλαν μόνοι χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους.
Ι
Ιδού τι έκανε ο «κύριος Πάνος» στην περίπτωση Αλαφούζου. Παρ’ότι σύσσωμη η συνέλευση των εργαζομένων στον Σκάϊ είχε αποφασίσει να μην υπογράψει κανείς εργαζόμενος αυτές τις κατάπτυστες συμβάσεις, που μειώνουν δραματικά τις αποδοχές τους, και τους σπρώχνει σε συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα, τους άφησε παντελώς ακάλυπτους. Αυτός, βέβαια, μαζί με τις υπόλοιπες εργοδοτικές παρατάξεις (των παλαιο-ΠΑΣΟΚων και των νέο-ΠΑΣΟΚων, καθώς και κάποιους «επαναστάτες», αλλά και αριστερούληδες). Ενώ λοιπόν, ο Γιάννης Αλαφούζος είχε δώσει «διωρία» (που φτάσαμε!) έως προχτές στις τρείς μετά το μεσημέρι, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ δεν έδωσε καμμία σαφή οδηγία με επίσημη ανακοίνωσή του ότι δεν πρέπει να υπογράψουν. Αντίθετα, ο «κύριος Πάνος», όπως αναφέρουν άτομα που ήταν στη συνεδρίαση του ΔΣ, αντί να πάρει θέση, όπως επιβάλλεται σαν πρόεδρος, έλεγε ότι «πρέπει να συναντηθούμε με τον πρωθυπουργό» (!!!). Αν είναι δυνατόν. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Η ώρα περνούσε, τα τηλέφωνα των εργαζομένων του Σκάϊ διαδέχονταν το ένα το άλλο. Οι απαντήσεις που έπαιρναν όμως, ήταν περιμένετε άλλα πέντε λεπτά. Ετσι, κύλησε ο χρόνος, πέρασε η «διωρία», και ο άλλοτε κρατικοδίαιτος πρόεδρος της ΕΡΤ επί ΝΔ (ανέκαθεν Αλαφουζάνθρωπος), Παναγόπουλος, άρχισε τις εκτελέσεις των … «ομήρων» της εργοδοσίας και των «συνδικαλιστών».
Τόσο ξεδιάντροπο ξεπούλημα σαν και αυτό της ΕΣΗΕΑ, δεν έχει τολμήσει να το κάνει ούτε η «πράσινη» ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου. Τα μηνύματα που πήρε αυτή η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ με τη σημερινή μεγάλη συγκέντρωση των εργαζομένων (αργά ξύπνησαν κι’αυτοί) ήταν σαφή. Και το σαφέστερο όλων δόθηκε μετά τη συγκέντρωση και πορεία, όπου εκατοντάδες άτομα συγκεντρώθηκαν στο κτίριο της Ενωσης για μια ανοικτή συνέλευση. Εκεί, αποφασίστηκε να προταθεί μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση που στόχο θα έχει να μην βγούν Κυριακάτικα φύλλα. Αλλωστε, είναι το μόνο που πονάει τους εκδότες. Εξάλλου, από εκεί έχουν διαφημιστικά έσοδα. Στη συνέχεια να στηθεί μηχανισμός, ο οποίος θα βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση και θα παρεμβαίνει σε κάθε «μαγαζί», στο οποίο θα γίνονται αντεργατικές κινήσεις. Ειδικά δε, σε αυτά που από αύριο κιόλας (π.χ.Συγκρότημα Λαμπράκη) αναμένονται νέες επιθέσεις.
Το τέλος των «ευγενών» συντεχνιών, των ρετιρέ της εξουσίας και των εκπροσώπων τους, εργοδοτικών εργατοπατέρων, έχει έλθει εδώ και καιρό και τώρα πλέον σφραγίζεται και το φέρετρο. Τον ίδιο επιθανάτιο ρόγχο βγάζει και το κρατικοδίαιτο Μεταπολιτευτικό σύστημα των ΜΜΕ, το οποίο οικοδόμησαν διαπλεκόμενοι μεγαλοεπιχειρηματίες εκδότες. Αυτοί που τώρα σπρώχνουν όλη την Ελλάδα ολοένα βαθύτερα στο βούρκο του μνημονίου, και ζητούν από τους εργαζόμενους να πληρώσουν το κόστος. Λες και «μαζί φάγαμε» στα σκάνδαλα, στα περισσότερα εκ των οποίων είναι μέσα η πλειοψηφία των εκδοτών. Λες και μαζί βγάλαμε τις βίλες, σαν κι’αυτή που κτίζει ο Σταύρος Ψυχάρης στον Πόρο, με τα 2.5000 τ.μ., και τα ανεκτίμητης αξίας έργα. «Τόσα χρόνια φαγοπότι, και τώρα έχετε τα μούτρα να μας στέλνετε και το λογαριασμό;». Αυτό το σύνθημα που ήταν σήμερα τοιχοκολημμένο και απευθύνεται στους εκδότες, τα λέει όλα.
Ποιος έχει λόγο να υπερασπιστεί αυτούς τους «τελειωμένους»; Κανείς, εκτός από τις ορντινάτσες τους. Εχουν όμως, όλοι οι δημοσιογράφοι και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, κάθε λόγο να αγωνιστούν για να ξαναγίνει η δημοσιογραφία όπλο στα χέρια του λαού και για τον λαό. Πολύ περισσότερο, να μην επιτρέψουν στους διαπλεκόμενους εκδότες να περάσουν τη δημοσιογραφία στην «εποχή του μνημονίου», με τους όρους που θέλουν αυτοί. Η δημοσιογραφία δεν είναι εμπόρευμα. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι υπηρέτες των συμφερόντων του λαού. Η ύστατη μάχη που κρίνεται η έκβαση του πολέμου εργαζομένων-εκδοτών, είναι οι συλλογικές συμβάσεις. Ας κερδιθεί αυτή και τα υπόλοιπα θα είναι περίπατος στις πλάτες του σάπιου συστήματος που καταρρέει.

ΠΗΓΗ: www.antinews.gr