θεωρία της συλλογικής ευθύνης

Τελικά πρέπει να είμαι πολύ συντηρητικός, πολύ φθηνιάρης, κοντόφθαλμος και δυστυχώς χωρίς επαρκή ενημέρωση, γιατί δεν καταλαβαίνω τους «προοδευτικούς», τους υποστηρικτές της αναπόφευκτης – κατά τη γνώμη τους – πορείας του Μνημονίου και κυρίως όλους εκείνους που στρέφονται εναντίον όλων των κοινωνικών ομάδων, των κλάδων, των επαγγελμάτων, τις οποίες κατηγορούν είτε για παραβατική συμπεριφορά, είτε για έλλειψη προοδευτικότητας και προσαρμογής στα σύγχρονα ευρωπαϊκά δεδομένα και σε όσα επιτάσσει το Μνημόνιο.

Ομολογώ, ότι δεν μπορώ, ως παλαιός δημοσιογράφος, αλλά κυρίως ως πολίτης και ως άνθρωπος να παρακολουθήσω και να ανεχθώ την πολύμορφη πολιτική βία, που ασκείται αυτή την εποχή σε όλες τις τάξεις, σε όλα τα λαϊκά στρώματα, σε όλους τους πολίτες όλων των ηλικιών, που άναυδοι παρακολουθούν τους εποπτεύοντες ξένους να κάνουν συστάσεις και να επιτιμούν για τις θέσεις της, ακόμη και την αξιωματική αντιπολίτευση. Η ναζιστική θεωρία της «συλλογικής ευθύνης», διοχετεύεται καθημερινά απ’ όλα τα μέσα ενημέρωσης και κυρίως από εκείνα που κατέχει, η ολιγαρχία, η διαπλοκή, οι φεουδάρχες, που έφεραν τον τόπο σ’ αυτή την τραγωδία, σ’ αυτή την υποθήκευση, σ’ αυτά τα ερείπια της οικονομίας. Οι επιστήμονες συλλήβδην είναι απατεώνες, οι επαγγελματίες μαφιόζοι, η πλειοψηφία της κοινωνίας κλέφτες και φοροφυγάδες. Επί δεκαετίες ζούσαμε μέσα στην ανομία με κυβερνήσεις που είχαν στελέχη και μέλη αυτούς που και σήμερα είναι «επάνω» και ως εκ τούτου η ατμόσφαιρα δικτατορίας, η βίαιη αλλαγή ζωής και προσαρμογής επιβάλλει το δικτατορικό έλεγχο του ΔΝΤ και ως εκ τούτου θεμιτή η παραβίαση του Συντάγματος, η αφαίρεση ατομικών ελευθεριών, η παράνομη προσβολή της ιδιοκτησίας και των περιουσιακών στοιχείων οποιουδήποτε, η περικοπή απαραίτητων υπηρεσιών στον τομέα υγείας και περίθαλψης, η συρρίκνωση της Παιδείας και η αλλοίωση των δημοκρατικών θεσμών. Όσοι αντιδρούν, όπου κι αν ανήκουν σε όποια κατηγορία πολιτών, βαφτίζονται αδαείς, κωμικοί ή γραφικοί και στο φινάλε εχθροί της σωτηρίας της πατρίδας. Θέματα που άπτονται της ενημέρωσης των Ελλήνων πολιτών απαλείφονται κι αν τα θίξει κάποιος μπορεί να τεθεί σε μαύρη λίστα για οποιονδήποτε λόγο. Μπορεί αργότερα να δημοσιοποιηθεί και η βλεννόρροια ή το αφροδίσιο που έπαθε από οίκο ανοχής στα νεανικά χρόνια του. Ουδείς φυσικά, από τους λεοντιδείς του Μνημονίου δεν αντιλαμβάνεται τι παράγει αυτή η πίεση επάνω σε όλη την κοινωνία. Ουδείς κατανοεί την αντίδραση της ανθρώπινης φύσης και της παρενέργειας από μια διαρκή και πολύχρονη πίεση σε εκατομμύρια ανθρώπους και ιδιαίτερα στους νέους, που βρίσκονται σε λίστες ανεργίας και παρακολουθούν όλους εμάς τους ειδήμονες να εξωραΐζουμε το έργο της τρόικας με το επιχείρημα «τί να κάνουμε εδώ που φτάσαμε, άλλος δρόμος δεν υπήρχε». Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι αυτή την εποχή παράγουν πολύ ατμό σε μια χύτρα που δεν έχει βαλβίδα ασφαλείας και θα βρεθούν από πάνω τους όταν θα εκραγεί και θα γίνει κομμάτια. Ο κόσμος δεν πιστεύει πλέον αυτό που βλέπει και φιλτράρει όσα ακούει και κυρίως δεν βλέπει στην τηλεόραση και σε πολλά από τα άλλα μέσα ενημέρωσης να υποστηρίζεται σ’ αυτό που βιώνει. Αντίθετα, βλέπει εκείνους που πρέπει να είναι ταγμένοι απέναντι στην εκάστοτε εκτελεστική εξουσία να αποτελούν προέκτασή της και να παριστάνουν τους Ιαβέρηδες, τους αφοσιωμένους ιερείς στο ναό του Μνημονίου και της εφαρμογής ενός συμφώνου που περισσότεροι από δέκα συνταγματολόγοι στην Ελλάδα, το έχουν κηρύξει αντισυνταγματικό και παράνομο. Έχουν εξευτελίσει την δημοσιογραφική έννοια της «άλλης πλευράς» που πρέπει πάντα να ακούγεται και που σ’ αυτή την περίπτωση, έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος, αφού είναι η φωνή του λαού, την οποία δεν εκπροσωπεί, ούτε ο κ. Ολι Ρέν, ούτε ο κ. Ντομινίκ Στρος Καν, ούτε οι διεθνείς τοκογλύφοι.

ΓΙΩΡΓΟΣ.ΤΡΑΓΚΑΣ
ΠΗΓΗ: www.tragasnet.gr