Η αριστερά στην "εποχή του ΔΝΤ"

Παρά τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, η επίθεση που δέχεται το κοινωνικό κράτος γενικεύεται σε ολόκληρη την Ευρώπη, με άλλοθι και εκεί την κρίση του δημόσιου χρέους. Μόλις προχθές το ΔΝΤ παρενέβη για να δώσει γραμμή στην Ε.Ε. προκειμένου να εγκαθιδρυθεί νέο σύστημα δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρωζώνη, που θα επιβάλλεται όχι μόνο στους απείθαρχους, αλλά σε όλους, με μόνη την υποψία ότι ενδέχεται όλοι να παραβιάσουν τα άγια των αγίων του Συμφώνου Σταθερότητας. Με αυτή την έννοια, η Ευρώπη γίνεται Ελλάδα!

Η εποχή του ΔΝΤ, που τόσο βίαια ζούμε στη χώρα μας, καθορίζει τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Πολλοί διεθνείς αναλυτές εφημερίδων, όπως οι "Financial Times", προβλέπουν ότι μπορεί να υπάρξει ένα "καυτό καλοκαίρι κοινωνικής δυσφορίας". Ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στην οικονομική καταστροφή και τη συσσώρευση της κοινωνικής οργής, το αναγκαίο διάστημα συνειδητοποίησης της κρίσης, αλλά και της δύναμης που μπορούν να ανακαλύψουν τα θύματα, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα πυκνός.

Η κατευθυνόμενη τρομοκράτηση των κοινωνιών, με τις επίμονες προβλέψεις διεθνών οίκων για χρεωκοπία και, στην ελληνική περίπτωση, για επιστροφή στη δραχμή, εξυπηρετεί σχέδια καθήλωσης των πολιτών προκειμένου να περάσουν τα "αναγκαία" μέτρα που εκπορεύονται από το ΔΝΤ και το διευθυντήριο της Ε.Ε. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

Σ' αυτές τις συνθήκες, η ενότητα της αριστεράς είναι απαίτηση της κοινωνίας. Ενότητα μέσα στις αντιθέσεις, που όμως μπορεί να συνυπάρχουν, με κεντρική επιδίωξη την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης. Τα ξεχωριστά διαβήματα, άλλωστε, δεν παράγουν ενθουσιασμό ούτε και σ' αυτούς οι οποίοι (η αλήθεια είναι όχι πάντοτε για λόγους δικών τους αποκλειστικά ευθυνών) αναγκάζονται να απομακρυνθούν από την κοινή πολιτική εστία.

Το φαινόμενο του κατακερματισμού της αριστεράς, ιδιαίτερα σήμερα, σε συνθήκες πανευρωπαϊκής υποχώρησής της, δεν παραπέμπει στο γνωστό επαναστατικό σλόγκαν "όλα τα λουλούδια ανθίζουν". Η διαφαινόμενη ρευστότητα στα κόμματα του δικομματισμού, απότοκος της διασύνδεσης πολιτικής - ηθικής με την οικονομική κρίση, το πιθανότερο είναι να ενισχύσει πολιτικούς χώρους οι οποίοι, τουλάχιστον, έχουν προνοήσει να αποφύγουν τη δική τους ρευστοποίηση.

Η ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι ο κατακερματισμός της αριστεράς οδηγεί τμήματά της σε μεταλλάξεις και τον κύριο κορμό στην απογοήτευση, που στις κάλπες εκφράζεται με την αποχή.

Η ενότητα της αριστεράς, τουλάχιστον στην έκταση που ήδη έχει επιτευχθεί, είναι αναγκαίος όρος για την ανασυγκρότησή της, σε συνθήκες επίθεσης του κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό πεδίο και αμφισβήτησης των μεταπολεμικών κατακτήσεων του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.

ΠΗΓΗ: http://www.avgi.gr/