Δεν ξέρω γιατί ένας δήμαρχος ή ένας περιφερειάρχης για να είναι καλός και αποτελεσματικός στη δουλειά του πρέπει οπωσδήποτε να είναι κατά του... «μνημονίου»! Βέβαια και όποιος είναι υπέρ του «μνημονίου» δεν σημαίνει επίσης, αυτομάτως, ότι είναι καλός και αποτελεσματικός για τη δουλειά, που ζητεί από τους πολίτες να τον εκλέξουν. Εκτός και αν δεν τον ενδιαφέρει, τόσο η αυτοδιοίκηση και η περιφέρεια, αλλά θεωρεί τις εκλογές του Νοεμβρίου πρωτίστως ένα «βήμα» γενικής πολιτικής ζύμωσης. Βέβαια υπό μία έννοια όλα είναι πολιτικά. Ομως στην προοδευτική κουλτούρα πάντα ξεχώριζε η θέση της αυτοδιοικητικής αυτονομίας, της λιγότερο δυνατής κεντρικής κομματικής χειραγώγησης, του ρόλου της τοπικής κοινωνίας των πολιτών, των ευρύτερων συμμαχιών και των συγκλίσεων γύρω από τοπικά ή περιφερειακά θέματα και προτεραιότητες. Αυτό δεν «εξοστρακίζει» την ευρύτερη πολιτική στάση των προσώπων, αλλά την υπαγάγει στις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, μέσα από τις οποίες συγκεκριμενοποιείται και παίρνει αυτοδιοικητική υπόσταση. Αλλο βέβαια αυτό και άλλο ένα καθαρό «πολιτικό μέτωπο» με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Αυτό υπήρξαν στιγμές στην ιστορία, σε ανώμαλες πολιτικές περιόδους, που το έκανε η Αριστερά. Αλλά σε εντελώς διαφορετικές συγκυρίες.
Η προσέγγιση των αυτοδιοικητικών εκλογών αλλά και της μεταρρύθμισης του «Καλλικράτη», μέσα από μια στενά «υπερπολιτικοποιημένη» στάση, δημιουργεί διάφορα προβλήματα στρατηγικού χαρακτήρα για την αντιπολίτευση. Λόγου χάρη για τη ΝΔ, που είναι ένα συντηρητικό κόμμα εξουσίας, η μικροκομματική εκμετάλλευση ενός τάχατες «μετώπου κατά του μνημονίου» κατέρρευσε πριν καλά καλά διατυπωθεί. Τόσο γιατί ένα κόμμα εξουσίας για να υποστηρίξει μια τέτοια στάση πρέπει να διαθέτει σαφή εναλλακτική πρόταση, και τέτοια δεν υπάρχει, όσο και γιατί για μία τέτοια «εκστρατεία» χρειάζεται διαφορετικό πολιτικό βάρος υποψήφιων προσώπων απ’ αυτό π.χ. του κ. Κιλίλια στην Περιφέρεια Αττικής κ.λπ.
Για την Αριστερά (εκτός ΚΚΕ) μια αξιόπιστη κίνηση «μετώπου κατά του μνημονίου» επ’ ευκαιρία των εκλογών του Νοεμβρίου προϋπέθετε σταθερή κεντροαριστερή στρατηγική με διεισδύσεις στον χώρο του ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένη αυτοδιοικητική άποψη και στελέχωση. Κάτι τέτοιο, όμως, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο ΣΥΝ επεδίωξαν συστηματικά. Εξ ου και «ευκαιριακά» δυσκολεύονται ακόμα και να συγκροτήσουν ένα αποδεκτό «εκλογικό σχήμα» και μέσα ακόμα στον δικό τους χώρο.
Οσο για το ΚΚΕ, η σταθερή στάση «άρνησης» και «ανυπακοής» γενικά στο «σύστημα» αποδίδει κάποιους «εκλογικούς καρπούς», αν και αποτελεί ταυτοχρόνως και παραίτηση από μια «πολιτική αλλαγών» που κάποτε ήταν βασικό μέρος της στρατηγικής του. Υπ’ αυτήν την έννοια οι εκλογές του Νοεμβρίου θα έχουν σημαντικά μηνύματα για όλες τις πολιτικές δυνάμεις...
Παναγιώτης Δ. Παναγιώτους
panpan@pegasus.gr
ΠΗΓΗ: www.ethnos.gr