Το µεσηµέρι της περασµένης Τετάρτης, µε το θερµόµετρο ν’ αγγίζει τους 40 βαθµούς, στη συµβολή της Μιχαλακοπούλου µε τη Βασιλέως Αλεξάνδρου δυο νέα παιδιά (πολλοί θα τα έχουν προσέξει), ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, µε κάτι ρούχα σαν ηµικλόουν, δίνουν µια κανονική παράσταση µπροστά στα σταµατηµένα αυτοκίνητα (για όση ώρα κρατάει το κόκκινο). Είναι ν’ απορείς πώς κατορθώνουν τα ευλογηµένα, µε την τόσο ζωηρή κίνηση και τα χοροπηδητά τους, να µη γυαλίζει στα πρόσωπά τους ούτε ένας κόµπος ιδρώτα. Θυµίζουν τον Αλέξη Μινωτή που απαντούσε, όταν κατάπληκτοι τον ρωτούσανε θεατές, µετά την παράσταση του «Οιδίποδος επί Κολωνώ», πώς κατορθώνει να µην ιδρώνει µέσα στην προβιά του έκπτωτου βασιλιά: «Μα τι είναι, βρε παιδί µου, το ταλέντο, να δίνεις εντολή στους ιδρωτοποιούς αδένες να µην εκκρίνουν». Τα δυο δικά µας παιδιά, µε ευφυέστατους συνδυασµούς των σωµάτων και των χεριών τους και µε µια ταχύτητα που, αν και αστραπιαία, τους επιτρέπει να διαγράφονται πεντακάθαρα, «ανταλλάσσουν» έναν µεγάλο αριθµό από τόπια, ενώ την ίδια στιγµή το µοναδικό τους καπέλο που φαίνεται σα να το διεκδικεί ο ένας απ’ τον άλλον, αλλάζει διαρκώς κεφάλι.
Σα να νιώθουν όµως πως το θέαµα που προσφέρουν ώς αυτήν τη στιγµή είναι φτωχό, το συµπληρώνουν µε κάποια επιπλέον ακροβατικά, µε το να «σκαρφαλώνει» ο ένας πάνω στον άλλον, µε άπειρη όµως ευγένεια και χάρη. Σκέφτεται κανείς, πόσοι άραγε θα συγκινηθούν ώστε να προσφέρουν τον οβολό τους _ κι ο απολογισµός είναι πράγµατι πενιχρότατος όταν τα δυο παιδιά διέρχονται αιλουροειδώς ανάµεσα στα σχεδόν έτοιµα να ξεκινήσουν αυτοκίνητα. Αλλά πως να µην είναι πενιχρός, όταν ακόµη κι ο µοναδικός που τους επεφύλαξε ένα κέρµα των δύο ευρώ, ένιωσε ν’ αναγαλλιάζει η καρδιά του µόλις άκουσε ένα ελληνοπρεπέστατο «ευχαριστώ» και σκέφτηκε ο «ελεήµων»: «Ευτυχώς που δεν είναι αλλοδαποί». Σάµπως τα χρήµατα να πιάνανε τώρα περισσότερο τόπο, ενώ αν τα δυο παιδιά ήταν αλλοδαποί τα χρήµατα θα πηγαίνανε χαµένα. Ελληνες ή αλλοδαποί, σκέφτεται πάντως κανείς µήπως χρειάζεται να είναι προβληµατικά ή επισφαλή τα χρήµατα που έχεις να κερδίσεις, για να είσαι τέλειος στη δουλειά σου.
Ή για να το διατυπώσουµε λίγο διαφορετικά:
όταν εκτιµάς πραγµατικά αυτό που κάνεις, νιώθεις υποτιµητικά να σου εξασφαλίζει το βόλεµα και τη σιγουριά (έστω κι αν πρόκειται για αµοιβή). Γίνεσαι άπληστος όταν, κατά βάθος, περιφρονείς τη δουλειά που κάνεις (έστω κι αν συνδέεται µε το πιο τρανταχτό αξίωµα). Ωστόσο θα γινόταν µια ουσιαστική και σχεδόν αυθόρµητη ρύθµιση του κοινωνικού γίγνεσθαι, αν όσο ασφαλής και περιφρουρηµένη και νά ‘ναι η δουλειά που κάνει ο καθένας, αισθανόταν να τον «εκθέτει» όσο τα δυο νεαρά παιδιά µε την αυτοσχέδια παράστασή τους, που δεν τους τη ζήτησε κανείς κι ωστόσο την εκτελούν στην εντέλεια. Βέβαια και την Εφορία δεν τη ζήτησε κανείς και θα ήταν ίσως για όλους µας λίγο πιο µαλακά τα πράγµατα αν παραµέναµε ανοιχτοί και διαθέσιµοι σε πράγµατα που µας προσφέρονται, δίχως να τα έχουµε ζητήσει. Με όση τουλάχιστον δυσφορία παραχωρούµαστε σε πράµατα που µας επιβάλλονται. Μένει, ωστόσο, µέσα στην παράκρουση που δηµιουργεί ο καύσωνας, κάτι να σκεφτούµε ακόµη: Με πόση ακρίβεια έχουν υπολογίσει οι δυο νεαροί καλλιτέχνες τον χρόνο. Να κάνουν µέσα σε κλάσµατα του λεπτού ένα ολόκληρο νούµερο, µε τόση χάρη και ευγένεια ώστε η συντοµία του να µεταβάλλεται σαν σε ένα χάδι που σου δίνει η διάρκεια. Και χωρίς το αίσθηµα του άγχους, ότι χρειάζεται να ολοκληρώσουν το νούµερο για να προλάβουν να µαζέψουν τα όποια κέρµατα πρόκειται να πέσουν στο προτεταµένο καπέλο. Το ίδιο αυτό καπέλο που µεταβάλλεται αυτοστιγµεί, από καλλιτεχνικό εργαλείο σ’ ένα µέσον για να επουλωθούν οι αµεσότατες οικονοµικές ανάγκες. Τι αποκάλυψη!
Του θανάση Θ. Νιάρχου
ΠΗΓΗ: www.tanea.gr