Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ούτε στην κηδεία μας! Αυτό είναι το νέο μήνυμα – κόλαφος που έλαβε χθες το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Οι κηδείες των δύο νεαρών αστυνομικών έγιναν χωρίς επίσημη πολιτική εκπροσώπηση, ενώ όσοι πολιτικοί – λιγοστοί – προσπάθησαν να… πενθήσουν, προπηλακίστηκαν, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες.
Η χθεσινή ήταν άλλη μια μέρα λαϊκής οργής. Στις κηδείες και έξω από το σπίτι του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, με τον κόσμο να πλημμυρίζει την οδό Αναγνωστοπούλου και τις εικόνες να διαψεύδουν την προπαγάνδα περί «διαλυμένης διαδήλωσης».
Το ζήτημα είναι αν αυτά τα μηνύματα διαπερνούν αυτό το χοντρόπετσο πολιτικό μας σύστημα. Όλα δείχνουν πως όχι.
Η «πόρτα» που έφαγαν από τους συγγενείς των θυμάτων μεταφράστηκε σε μια ανακοίνωση περί σεβασμού της επιθυμίας των οικογενειών που πενθούσαν. Κανένας συγκλονισμός, καμιά αυτοκριτική, καμιά παραίτηση.
Οι χιλιάδες κόσμου που διαδήλωσαν έξω από το σπίτι του Σημίτη αντιμετωπίσθηκαν ως… αόρατοι, περιθωριακοί και υποκινούμενοι. Κανένας προβληματισμός, καμιά περίσκεψη, καμιά δεύτερη σκέψη για τα πραγματικά κίνητρα της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Είναι δε τόσο μεγάλο το μέγεθος του αυτισμού, που δεν αντιλαμβάνονται (ή κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται, πράγμα και το πιθανότερο), πως αν δεν μπορούν να επιβάλουν την παρουσία τους σε μια κηδεία στο εσωτερικό της χώρας, είναι αδύνατον να επιβάλουν οποιαδήποτε εθνική άποψη εκτός συνόρων.
Αν δεν μπορείς να σκύψεις το κεφάλι σε μια κηδεία ανθρώπου που έπεσε στο καθήκον, τότε ποιος πιστεύει ότι θα κρατήσεις ψηλά το κεφάλι κάνοντας το δικό σου καθήκον;
Η ασθένεια είναι βαριά. Και αποδεικνύεται καθημερινά. Σταχυολογώ πρόχειρα μερικά παραδείγματα πολιτικού αυτισμού και αδυναμίας παρέμβασης μόνο από την ειδησεογραφία της χθεσινής ημέρας:
Στο υπουργείο Εργασίας πραγματοποιήθηκε τριμερής διαβούλευση (ναι, ναι με τόσο πομπώδη τρόπο προαναγγέλθηκε το φιάσκο) για το θέμα που έχει ανακύψει στον ΟΤΕ με τις περικοπές των επιδομάτων και τις απολύσεις μέσω εθελουσίας στην Κοσμοτέ.
Η πολιτική διαμεσολάβηση έπεσε στο κενό. Και ήταν φυσικό: Καμιά από τις δύο αντίπαλες πλευρές δεν ήταν δυνατόν να σεβαστεί και να αποδεχθεί προτάσεις προερχόμενες από την ίδια πολιτική τάξη που δημιούργησε το πρόβλημα.
Η ευνοιοκρατία που επικράτησε στο παρελθόν έναντι αυτών που πάντοτε αποτελούσαν την δεξαμενή των ψήφων είναι αποτέλεσμα της πελατειακής συμπεριφοράς αυτών που σήμερα υποδύονται τους διαμεσολαβητές.
Ποιος να τους ακούσει, λοιπόν; Οι συνδικαλιστές που αποσπούσαν από τους πολιτικούς γελοία επιδόματα, όπως αυτό για το… ζέσταμα του αυτοκινήτου, για να τους κουβαλούν τις ψήφους; Ή η διοίκηση μιας ιδιωτικής πλέον εταιρίας (θυμίζω ότι το 62% του ΟΤΕ είχε ήδη πουληθεί από την προηγούμενη θητεία του ΠΑΣΟΚ στην διακυβέρνηση της χώρας, ενώ επί Ν.Δ. παραχωρήθηκε και το μάνατζμεντ), που ανακοινώνει μειωμένα έσοδα κατά 10% και μειωμένα κέρδη σχεδόν κατά 80%;
Μα αν ήσαν άξιοι να διοικήσουν τον ΟΤΕ (χωρίς να τον μετατρέψουν σε πελατειακό μικρομάγαζό τους και σε όχημα της διαπλοκής τους με την Ζήμενς και άλλους προμηθευτές), δεν θα χρειαζόταν να τον πουλήσουν! Αν δεν διόγκωναν συνεχώς το χρέος δεν θα βρίσκονταν στην ανάγκη να τον μετοχοποιήσουν καμιά δεκαριά φορές, κόβοντας ένα-ένα τα κομμάτια του, για να τον πουλάνε κάθε τόσο με το κιλό και να βουλώνουν τρύπες!
Με ποια αξιοπιστία τώρα παριστάνουν τους διαμεσολαβητές – αυτοί ακριβώς πως προεκλογικά έλεγαν πως θα εξαντλήσουν κάθε νομική δυνατότητα για να τον ξαναπάρουν στην στοργική αγκαλιά τους;
Υπάρχει συνδικαλιστής – προϊστάμενός τους (διότι προϊστάμενοί τους ήσαν πάντοτε οι συνδικαλιστές) που θα τους έδινε την παραμικρή σημασία;
Υπάρχει μάνατζερ που υφίσταται τις συνέπειες των πελατειακών τους παροχών που θα υπέκυπτε στις πιέσεις τους; Την ώρα μάλιστα που μόλις στις 25 Φεβρουαρίου, η μητρική εταιρία, η Ντόιτσε Τέλεκομ, ανακοίνωσε καθαρές ζημιές ύψους 582 εκ ευρώ, αποδίδοντάς τις στην Ελλάδα και στη Ρουμανία (δηλαδή πάλι στην Ελλάδα);
Ούτε υπήρχε περίπτωση οποιοσδήποτε υποδυόμενος τον πολιτικό στην Ελλάδα να αποτολμήσει την ακόλουθη πρόταση: «Μην απολύσετε τους 120 της Κοσμοτέ και ισοφαρίστε καταργώντας μερικά ακόμη από τα γελοία επιδόματα, εξαιτίας των οποίων δημιουργήθηκε η Ελλάδα των δύο ταχυτήτων».
Μα τότε, θα σηκώνονταν πάνω οι συνδικαλιστές και θα του πέταγαν κατάμουτρα: «Τι λες, βρε πολιτευτάκια; Εσύ και οι όμοιοί σου δεν μας τα δίνατε αυτά κάθε φορά πριν από τις εκλογές για να σας ψηφίζουμε; Εσείς δεν δεχόσασταν όλες αυτές τις εθελούσιες που κόστιζαν έναν σκασμό χρήματα και στον Οργανισμό και στα ασφαλιστικά ταμεία; Εσείς, το 2000, δεν μας εξυπηρετήσατε, αποδεχόμενοι, με νόμο, να αναληφθούν τα ελλείμματα του ΤΑΠ-ΟΤΕ από τον κρατικό προϋπολογισμό; Εσείς δεν βάζατε τις υπογραφές σας κάτω από τις απευθείας αναθέσεις και τις προγραμματικές συμφωνίες, που μόνο την περίοδο 1998-2002 έφθασαν τα 480 δις δρχ; ».
Οπότε, αδιέξοδο. Πάμε στην άλλη περίπτωση αυτισμού. Πληροφορηθήκαμε χθες ότι 35 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν ερώτηση για την γραφειοκρατία, επισημαίνοντας ότι αυτή «αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό για την ανάπτυξη του κράτους και την υγιή και ανταγωνιστική επιχειρηματικότητα, την εξωστρέφεια, τη διαφάνεια, αλλά και την καθημερινότητα του πολίτη».
Τι λέτε βρε παιδιά; Το ανακαλύψατε μετά από δεκαετίες συμμετοχής (μερικών από εσάς) στον δημόσιο βίο; Όχι, βέβαια! Δεν θα σας γίνει η χάρη να απαλλαγείτε λόγω μειωμένης αντίληψης και αντανακλαστικών Ραν-Ταν-Πλαν.
Απλώς, παίρνετε μέρος στο γνωστό κοινοβουλευτικό παιχνίδι των ερωταπαντήσεων και καθαρίζετε με τα κοινοβουλευτικά σας καθήκοντα. Επειδή δεν εννοείτε να καταλάβετε ότι το παιχνίδι με τις ερωτήσεις δεν έχει πια κανένα νόημα. Και πως τώρα χρειάζεται να κάνετε κάτι περισσότερο από αυτό στο οποίο σκόπιμα περιορίστηκε ο ρόλος του βουλευτή, στο πλαίσιο της διακοσμητικής λειτουργίας του.
Κι’ όταν λέτε πως «το σύστημα» εξακολουθεί να λειτουργεί γραφειοκρατικά, σε ποιο ακριβώς «σύστημα» αναφέρεστε; Σ’ αυτό που σκόπιμα δημιούργησαν και εξέθρεψαν τα κόμματα και οι προστατευόμενοί τους;
Άλλο παράδειγμα (και αυτό από την χθεσινή ειδησεογραφία): Δύο ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, κατέθεσαν χθες γραπτή ερώτηση προς την Κομισιόν για την «σιωπηρή συγχώνευση» των Olympic Air και Aegean Airlines, που, όπως γράφουν, αποτελεί απειλή για τα δικαιώματα των καταναλωτών και τον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Τι λέτε, βρε παιδιά; Όταν αποτύγχαναν το ένα μετά το άλλο τα σχέδια «αναδιάρθρωσης» με την Ολυμπιακή να βουλιάζει στα χρέη, όταν συνάδελφοί σας έκαναν αμάν και πώς για να βρεθεί αγοραστής να του την φορτώσουν έστω και τζάμπα, όταν το πολιτικό σύστημα φόρτωνε την εταιρία με τα ρουσφέτια του, όταν το πολιτικό σύστημα πανηγύριζε που την ξεφορτώθηκε (αφού προχώρησε στις «χρυσές συμφωνίες» που επιβάρυναν τους φορολογούμενους), πού ήσαν αυτοί οι φωστήρες να προστατέψουν τους καταναλωτές και τον ανταγωνισμό;
Άλλο – χθεσινό κι’ αυτό – παράδειγμα. Μετά από μια ηχηρή σιωπή εβδομάδων, ο πρωθυπουργός συγκάλεσε χθες σύσκεψη για να… ενημερωθεί για την κατάσταση στη Λιβύη, με σκοπό τη… διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων! Εξακολουθεί να μην καταδικάζει τον Καντάφι και το μακελειό που έχει προκαλέσει. Και αυτό αποδεικνύει πως ένα μέρος του συστήματος – ο ίδιος ο πρωθυπουργός – έχει (για λόγους που εκείνος γνωρίζει και σε πείσμα όλων) στυλώσει τα πόδια, αν και ακούει τον δικτάτορα να απειλεί ότι θα προκαλέσει καταστροφή στην Μεσόγειο.
Άλλο παράδειγμα: Από προχθές έχουμε στην Αθήνα ρεσιτάλ σοσιαλισμού. Πρώτα συνεδρίασε το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, σήμερα το Εθνικό Συμβούλιο, αύριο το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Και αφού θα συνεδριάσουν όλοι αυτοί, μετά, όπως ανακοινώθηκε χθες, ο πρωθυπουργός θα συναντηθεί με τους πολιτικούς αρχηγούς ενόψει του κρίσιμου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Κρατάω για το τέλος, τους μύδρους που εξαπέλυσε ο γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Μ. Καρχιμάκης κατά των κομμάτων που δεν αποδέχθηκαν την πρόσκληση του υπουργού των Οικονομικών. Μίλησε για «υποδαύλιση εκδηλώσεων δήθεν οργής» (προφανώς θεωρεί ότι ουδείς είναι οργισμένος στη χώρα) και τους κατηγόρησε για… μπαχαλοποίηση της πολιτικής ζωής (προφανώς θεωρώντας ότι το μπάχαλο δεν είναι μπάχαλο).
Γι’ αυτό σας λέω. Ούτε στην κηδεία μας, οι μπαχαλάκηδες!
