Γνωρίζουν κάτι ή χτύπησε ο «δαίμονας» του διαδικτύου; Εκλογές τον Σεπτέμβριο, βλέπει το Reuters. Περίοπτη θέση στο ετήσιο ημερολόγιο των εκλογικών αναμετρήσεων παγκοσμίως καταλαμβάνει η Ελλάδα σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters. Οι εκλογές έχουν μάλιστα.... προσδιοριστεί για τον Σεπτέμβριο του 2011. Γνωρίζουν άραγε κάτι περισσότερο στο διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο ή μήπως χτύπησε ο «δαίμονας» του διαδικτύου; Αναμένονται διευκρινίσεις.
“Αποδείξαμε ότι όταν υπάρχει πολιτική βούληση, αποφασιστικότητα και ψυχραιμία -στοιχεία που διαθέτει η κυβέρνηση-, τότε μπορούμε να αποτρέψουμε έκνομες καταστάσεις που καλλιεργούνται από κάποιους που επιθυμούν απλά και μόνο τη δημιουργία χάους και εντυπώσεων”, ισχυρίστηκε σήμερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής μετά την μεταστέγαση των παράνομων μεταναστών από τη .... Νομική σε κτίριο της Πατησίων. Ο κ. Πεταλωτής υποστήριξε επίσης ότι η κυβέρνηση υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται την έννομη τάξη και το κράτος δικαίου, αλλά και την ασφάλεια των ανθρώπων αυτών “που πέφτουν θύματα μιας αδιέξοδης κατάστασης που κάποιοι τους επιφύλαξαν”. Ποιοί όμως ήταν αυτοί που “επιφύλαξαν” αυτή την “αδιέξοδη κατάσταση”; Από το Γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση: «Θα έπρεπε ο κ. Πεταλωτής, πριν τοποθετηθεί, να είναι πιο προσεκτικός. Ας μάθει, λοιπόν την αλήθεια: Το “ταξίδι αναψυχής” των μεταναστών συνεχίζεται ανεμπόδιστα, με την ευγενική χορηγία της κυβέρνησης Παπανδρέου. Όμως πλέον, προκύπτει μείζον πολιτικό θέμα από τις αποκαλύψεις σχετικά με τη διασύνδεση της κυβέρνησης Παπανδρέου με το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών που σχεδίασε και διοργάνωσε την περιοδεία των μεταναστών. Γιατί πέραν της χρηματοδότησης της οργάνωσης -μέσω του Υπουργείου Απασχόλησης– που αποκαλύφθηκε σήμερα, η διασύνδεση της κυβέρνησης με τον Πρόεδρο του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών κ. Αχμέτ Μοαβία, προκύπτει και από την κάλυψη των ταξιδιών του –μέσω του Υπουργείου Εσωτερικών του κ. Ραγκούση- και σε μέρη πέραν της Ελλάδας. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Παπανδρέου, οφείλουν πλέον άμεσα να απαντήσουν, τόσο για την εμπλοκή τους στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν, όσο και για την πραγματική τους σχέση της με το Φόρουμ και τον Πρόεδρό του». Σε άλλη ανακοίνωση της ΝΔ αναφέρονται και τα εξής: Ο κ. Μοαβία πρώτος αριστερά «Έως τώρα γνωρίζαμε ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν ενήμερη για την εκστρατεία των λαθρομεταναστών από την Κρήτη στην Αθήνα, ότι επέτρεψε την κατάληψη της Νομικής και ότι με τη στάση της διόγκωσε το πρόβλημα και διέσυρε κάθε έννοια έννομης τάξης. Σήμερα, γίνεται γνωστό, από δημοσίευμα της εφημερίδας “Δημοκρατία”, ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι και χρηματοδότης της οργάνωσης που σχεδίασε και εκτέλεσε την όλη επιχείρηση. Το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών εισπράττει –μέσω του Υπουργείου Απασχόλησης– μεγάλα ποσά δημοσίου χρήματος από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο. Επιπλέον: Στην ιστοσελίδα του επικεφαλής των Ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ κ. Λαμπρινίδη υπάρχει φωτογραφία του ιδίου με τον Πρόεδρο του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών κ. Αχμέτ Μοαβία, τον οποίο είχε προσκαλέσει στις Βρυξέλλες. Η κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει άμεσα και να δώσει εξηγήσεις». Οι διοργανωτές της κατάληψης είχαν… σπόνσορα το ελληνικό Δημόσιο Το ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Δημοκρατία» Με πακτωλό δημοσίου χρήματος από το τομέα του υπουργείου Απασχόλησης, του οποίου προΐσταται η υφυπουργός Αννα Νταλάρα, και με χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών οργάνωσε την κατάληψη στη Νομική Σχολή Αθηνών και απ’ ό,τι φαίνεται χαράσσει νέο πεδίο λαμπρών επιχειρήσεων. Στην επίσημη ιστοσελίδα της, η οργάνωση που διακίνησε πάνω από 250 λαθρομετανάστες από την Κρήτη στην Αθήνα και δημιούργησε σοβαρά ζητήματα στην εύρυθμη λειτουργία της πανεπιστημιακής κοινότητας αναφέρει με «ψιλά» γράμματα και χωρίς άλλες επεξηγήσεις (που εγείρουν πλήθος ερωτημάτων τα οποία πρέπει να απαντηθούν από την πολιτική ηγεσία του αρμόδιου φορέα) τη -φανερή τουλάχιστον- χρηματοδότηση του Φόρουμ: Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο (75%) και υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας (25%). Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, όσοι έβαλαν το χέρι τους για να προκληθεί αγανάκτηση και αναβρασμός στην κοινή γνώμη, διασυρμός σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εξευτελισμός των θεσμών, της έννομης τάξης και του πανεπιστημιακού χώρου έχουν σπόνσορα το ελληνικό Δημόσιο. Εδώ θα πρέπει να υπενθυμιστεί ότι σοβαρά ερωτήματα δημιουργούνται και για το κόστος μεταφοράς των μεταναστών από τα Χανιά στην Αθήνα (το οποίο φήμες λένε ότι πληρώθηκε ή θα πληρωθεί από το υπουργείο Εσωτερικών). Εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στον βρόντο, σε μια εποχή που η κυβέρνηση έχει πετσοκόψει τους μισθούς και τα δώρα των εργαζομένων και ετοιμάζεται, υπακούοντας πειθήνια στις εντολές των «ντόπερμαν» του Δ.Ν.Τ, να περικόψει κι άλλα ποσά από τους μισθούς και τις συντάξεις τους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο (ΕΚΤ), ο ένας από τους δύο φορείς που χρηματοδοτούν την ομάδα μεταναστών που κατέλαβαν τη Νομική πιάνοντας στον ύπνο την κυβέρνηση, είναι το βασικό χρηματοδοτικό μέσο της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την υποστήριξη της απασχόλησης στα κράτη-μέλη, καθώς και για την προώθηση της οικονομικής και κοινωνικής συνοχής. Οι δαπάνες του ΕΚΤ αντιστοιχούν σε περίπου 10% του συνολικού προϋπολογισμού της Ε.Ε. Αρνητικούς συνειρμούς δημιουργούν οι πληροφορίες για ακαθόριστη και αφανή χρηματοδότηση του Φόρουμ Μεταναστών, αφού από στοιχεία του ρεπορτάζ προκύπτει ότι χρηματοδοτούνται και από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις του υπουργείου Εξωτερικών, αλλά και από κονδύλια που, ενώ διατίθενται για έτερους δημόσιους σκοπούς, αυτά προωθούνται για άλλες δραστηριότητες. Το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών (που συγκέντρωσε, οργάνωσε και διακίνησε τους 300 παράνομους αλλοδαπούς) είναι ένα άτυπο Δίκτυο Μεταναστευτικών Οργανώσεων και Κοινοτήτων, όπως αυτοπροσδιορίζεται στην ειδική σελίδα, στην οποία ζητά επιπρόσθετη οικονομική ενίσχυση. Ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο 2002 από 9 Κοινότητες. Τα μέλη του (όπως διαβάζουμε στη σελίδα του) σήμερα είναι 38 οργανώσεις. «Κύριος στόχος του ΕΦΜ είναι να συμβάλλει στη δύσκολη και μακρά διαδικασία της κοινωνικής ένταξης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Η ιδέα αυτή βασίζεται στην πεποίθηση (άποψη) ότι η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την εμπλοκή της ίδιας της ομάδας στόχου, δηλαδή των μεταναστών. «Για να φέρουμε σε πέρας τον σκοπό μας χρειαζόμαστε τη δική σας ενεργή υποστήριξη και συνδρομή. Μπορείτε τώρα να βοηθήσετε το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών προσφέροντας λίγο από τον χρόνο σας» μας λένε όσοι υποστηρίζουν ότι παράγουν κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Ενα ακόμα στοιχείο, που δημιουργεί επίσης αρνητικούς συνειρμούς για μεταναστευτικές οργανώσεις (όπως αυτή του Ελληνικού Φόρουμ) που πρέπει να έχουν στόχο την ομαλή ένταξη νόμιμων οικονομικών μεταναστών στην ελληνική κοινωνία και όχι να πρωτοστατούν σε καταλήψεις δημόσιων χώρων, είναι ο αύξων αριθμός τους τα τελευταία 15 χρόνια, που εκτινάσσεται σε εκπληκτικά μεγέθη. Το 1996 επί κυβέρνησης Σημίτη, στην Ελλάδα υπήρχαν έξι οργανώσεις αλλοδαπών. Σήμερα επί κυβέρνησης Παπανδρέου, έχουν φτάσει αισίως στις 121 και ολοένα και αυξάνονται.
Σύμφωνα με πληροφορίες ενταση επικρατεί στο κέντρο της Θεσσαλονίκης όπου διεξάγονται πορείες συμπαράστασης στους απεργούς μετανάστες Νωρίτερα, ένταση επικράτησε έξω από το γαλλικό ινστιτούτο Θεσσαλονίκης όπου μιλάει η Α. Νταλάρα. Οι διαδηλωτές έφτασαν περίπου 50 μέτρα μακριά όταν τους σταμάτησαν οι .... αστυνομικοί τοποθετώντας κλούβες στον δρόμο. Οι συγκεντρωμένοι άρχισαν τις αντεγκλήσεις με τιις δυνάμεις της τάξης και οι αστυνομικοί τους απώθησαν χρησιμοποιώντας τις ασπίδες τους και κροτίδες κρότου λάμψης.
Toυ Π. Μπακογιάννη Είναι φαύλοι οι Έλληνες; Ένα προφητικό αλλά και επίκαιρο σήμερα άρθρο του Παύλου Μπακογιάννη που γράφτηκε πριν 35 χρόνια .... Εκείνοι που καταστρατηγούν πρώτοι τους νόμους και δεν σέβονται τους κανονισμούς είναι η...... λεγόμενη άρχουσα τάξη, η ηγεσία... Ένα προφητικό άρθρο του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη γραμμένο στο “ΒΗΜΑ” στις 12 Οκτωβρίου 1976 που διέσωσε στο αρχείο του ένας συμπολίτης αναγνώστης μας, αναδημοσιεύει σήμερα η “Π”. Όπως θα διαπιστώσετε αν και έχουν περάσει από τότε 35 ολόκληρα χρόνια, ο λόγος του αδικοχαμένου δημοσιογράφου είναι σήμερα επίκαιρος όσο ποτέ. Αυτό συνιστά και το δράμα στην ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ακολουθεί το άρθρο «Μια κοινωνία και ένα πολίτευμα μεταβάλλονται σε ζωή, σε πραγματικότητα, μέσα από τους ανθρώπους που γίνονται φορείς τους. Για το λόγο αυτό, δεν μπορεί κανείς νʼ απομονώσει την πολιτική μιας χώρας από τη νοοτροπία και το ήθος των πολιτών και των πολιτικών της. Η συμπεριφορά και η αντίληψη που έχουν για τη διαχείριση των κοινών οι άνθρωποι-φορείς, καθορίζει σε τελική ανάλυση και την ποιότητα του πολιτεύματος και της κοινωνίας. Ο άνθρωπος δοκιμάζεται από την εξουσία και ιδιαίτερα αυτός που την ασκεί. Η φθορά του ανθρώπου από την εξουσία είναι και το φαινόμενο της απώλειας των ορίων ανάμεσα στην ιδιωτική ζωή, από τη μια πλευρά και την εξουσία από την άλλη. Έτσι, η εφαρμογή κανόνων δημόσιας ζωής μοιάζει να είναι δυσμενές προνόμιο των κυβερνωμένων, όχι και των κυβερνώντων, των διοικουμένων, όχι και των διοικούντων, των κρινομένων, όχι και των κρινόντων. Ιδιαίτερα έντονα παρουσιάζονται οι διαπιστώσεις αυτές στη σημερινή πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας. Πολλές φορές έχει κανείς την εντύπωση, ότι κατά την αντίληψη του Έλληνα, οι νόμοι υπάρχουν για να καταστρατηγούνται, οι κανόνες της κοινωνικής ζωής για να παρακάπτονται. Οι κανόνες της οδικής κυκλοφορίας, π.χ., έχουν θεσπιστεί μόνο για τους άλλους, εμείς μπορούμε να τους παραβιάζουμε ολοφάνερα, να προσφεύγουμε στη συνέχεια στο γνωστό μας, τον φίλο μας ή τον πολιτευτή μας για νʼ αποφύγουμε το πρόστιμο, να μας επιστραφούν οι πινακίδες κυκλοφορίας. Ο Έλληνας αναζητάει συνεχώς την πίσω πόρτα, το παραθυράκι. Την κύρια είσοδο την αποφεύγει συστηματικά. Δεν τον ενδιαφέρει η γενική διάταξη του νόμου, επιδιώκει να δει μέσα σʼ αυτή τη φωτογραφία του. Δεν εμπιστεύεται τον ίσιο δρόμο, η εμπειρία τον έχει διδάξει, ότι ο ελικοειδής είναι συντομότερος. Η δημόσια και κοινωνική περιουσία αντιμετωπίζεται σαν εχθρική, η γενική αρχή, “το κράτος είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης, κλέψτο και συ όσο μπορείς”, είναι ευρύτερα διαδεδομένη. Ο πολίτης δεν θεωρεί το κράτος ούτε καν ως αναγκαίο κακό, αλλά βάρος που προσπαθεί νʼ αποτινάξει, καταναγκασμό που επιθυμεί να καταπολεμήσει. Ο πολιτικός δεν εκλέγεται για να διαχειριστεί τα κοινά, αλλά να υποστηρίξει τα ατομικά συμφέροντα του καθενός, η εντολή που του δίνεται έχει το νόημα της περιορισμένης, δεσμευτικής εντολής του αστικού δικαίου και όχι της αδέσμευτης γενικής εντολής που προβλέπει το Σύνταγμα. Το ρουσφέτι έχει αρνητική έννοια, μόνο όταν γίνεται υπέρ των άλλων. Είναι καθολική η γνώμη, ότι σʼαυτόν τον τόπο μετράει μόνο, όποιος έχει “σχέσεις”, “γνωριμίες”, “μέσα” και φυσικά “χρήμα”. Κι επειδή όποιος έχει αυτό το τελευταίο, αγοράζει και όλα τα άλλα, η απόκτηση χρήματος έχει μεταβληθεί πλέον σε ιδιεολογία. Λατρεία του χρήματος και αδίστακτη χρησιμοποίηση κάθε μέσου για την απόκτησή του, και φυσικά ανάλογη χρήση όταν αποκτηθεί. Γιατί όμως, να μην συμπεριφέρεται έτσι ο πολίτης; Οταν βλέπει, ότι εκείνοι που καταστρατηγούν πρώτοι τους νόμους και δεν σέβονται τους κανονισμούς είναι η λεγόμενη άρχουσα τάξη, η ηγεσία, αυτοί που επιβάλλουν τους νόμους; Yπουργικά αυτοκίνητα, κάθε είδους υπηρεσιακά και αστυνομικά, καθώς και αυτοκίνητα άλλων “ισχυρών”, δίνουν πρώτα το παράδειγμα της παραβάσεως των κανόνων της οδικής κυκλοφορίας. Γιατί, ο πολίτης πρέπει να σέβεται τους κανόνες αυτούς, όταν βλέπει π.χ., το υπηρεσιακό αυτοκίνητο Γενικού Γραμματέα που είναι συγχρόνως και καθηγητής, να σταθμεύει κάθε τόσο κατά τρόπο προκλητικά αντικανονικό και εμποδίζοντα την κυκλοφορία μπροστά στο πανεπιστήμιο; Γιατί, να μην αγανακτεί και συγχρόνως να μην κάνει κι αυτός το ίδιο, όταν βλέπει καθημερινά, επί ώρες και χωρίς κανένα λόγο, να είναι σταθμευμένα μπροστά στα γραφεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως αυτοκίνητα, που παρεμποδίζουν την κυκλοφορία, όχι μόνο στο κατάστρωμα του δρόμου, αλλά και στο πεζοδρόμιο; Γιατί, να μην αναζητεί τους φίλους του, τους γνωστούς του, τον ισχυρό του, ο πολίτης, για νʼακυρώσει μια κλήση της Τροχαίας ή να πάρει πίσω τις πινακίδες του, όταν βλέπει σειρά αυτοκινήτων να είναι σταθμευμένα αντικανονικά και να μένουν ανενόχλητα, επειδή έχουν επάνω μια πινακίδα με τη λέξη “βουλευτικόν”, ή κάτι άλλο παρόμοιο; Οταν έχουν επιδοθεί από την Τροχαία άδειες ελεύθερης σταθμεύσεως σε απαγορευμένα σημεία σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς κάθε ισχυρού; Μέτρησε καμμιά φορά κανείς, πόσες τέτοιες άδειες έχουν εκδοθεί; Ας ζητήσει ένας βουλευτής την κατάθεση αυτών των καταλόγων στη Βουλή και τότε θα διαπιστωθεί ποιοι τις έχουν, και αν έχουν οποιαδήποτε σχέση με δικαιούμενους τέτοιες άδειες. Γιατί, να σέβεται τους νόμους ο πολίτης, όταν βλέπει καθημερινά να ψηφίζονται στη Βουλή φωτογραφικές διατάξεις ή νόμοι, που αποβλέπουν στην υποστήριξη συμφερόντων ορισμένων, ή την απονομή προνομίων σε μειοψηφίες ισχυρών, όπως συνέβη με τα παιδιά του κατεστημένου που απαλλάχτηκαν από το στρατό, ή υπηρέτησαν σκανδαλωδώς μειωμένη θητεία; Όταν βλέπει, ότι η Βουλή χρησιμοποιείται από την κυβερνητική πλειοψηφία, πολύ συχνά, ως μέσο για την άσκηση κομματικής μιρκοπολιτικής, μια Βουλή που είναι υπερήφανη για τον πληθωρισμό των νόμων που παράγει, χωρίς να καταλαβαίνει, ότι μʼ αυτό ενισχύει ακόμα περισσότερο τη γάγγραινα της γραφειοκρατίας, την αναρχία και το χάος που επικρατούν έτσι κι αλλιώς στη δημόσια διοίκηση, την προχειρότητα, τις μισές αποφάσεις και λύσεις. Καλή Βουλή δεν είναι αυτή που παράγει πολλούς νόμους, αλλʼ εκείνη που παράγει λίγους και καλούς. Πώς να μην μπαίνει ο πολίτης σε πειρασμό για να εξαπατήσει, να “κλέψει” το κράτος, όταν βλέπει με πόσο λίγη ορθολογιστική σκέψη ξοδεύεται το δημόσιο χρήμα, όταν αγανακτεί από την προκλητική αδιαφορία που δείχνουν οι αρμόδιοι και οι υπεύθυνοι στην αποκάλυψη χαριστικών πράξεων και σκανδαλωδών υποθέσεων, όταν μένει λιπόθυμος μπροστά στα παράλογα, απάνθρωπα και πολλές φορές ανήθικα μέσα, που χρησιμοποιεί η πολιτεία για την είσπραξη των εσόδων της, για να διατεθούν στη συνέχεια, όχι για τη βελτίωση της διοικήσεως ή το καλό του συνόλου, αλλά στην πραγματικότητα για την ενίσχυση της κακοδαιμονίας τους. Γιατί, να μην προσφεύγει ο πολίτης στο βουλευτή του, όταν βλέπει, ότι, έτσι κι αλλιώς, έχει μεταβληθεί στη Βουλή σε Αριθμό που ψηφίζει σχεδόν πάντα αυτό που υπαγορεύουν τα κομματικά συμφέροντα, όταν το ρουσφέτι θα το κάνει έτσι κι αλλιώς στους ισχυρούς; Γιατί, να μη ζητήσει κι αυτός τη μεσολάβησή του, όχι για την απόκτηση προνομίων, αλλά για να βρει το δίκιο του; Γιατί να μην προσπαθεί ο Έλληνας να κερδίσει με κάθε τρόπο χρήμα, όταν οι πλούσιοι αυτού του τόπου τον προκαλούν καθημερινά, όχι μόνο με τη σπατάλη τους, αλλά κυρίως με την επίδειξη δυνάμεως σʼ όλους τους τομείς-ακόμα και στη μη στράτευση των παιδιών τους; Γιατί, να μην επιδιώκει να πάρει μια θέση με τη βοήθεια αυτού του μέσου, όταν βλέπει, πως οι πλούσιοι αποτελούν την παρέα και τα χαϊδεμένα παιδιά των ηγετών του- ή πρωθυπουργοί είναι αυτοί, ή υπουργοί, ή οτιδήποτε άλλο αξίωμα κατέχουν; Οταν του αποδεικνύουν ότι, όποιος έχει χρήμα, μπορεί νʼαγοράσει σʼαυτόν τον τόπο τα πάντα: υλικά αγαθά, κοινωνική θέση, ακόμα και ανθρώπους; Είναι, λοιπόν, φαύλοι οι Έλληνες; Οι πολίτες, όχι- η ηγεσία τους είναι κατά ένα μεγάλο μέρος φαύλη. Το παράδειγμα το δίνουν οι σημερινοί κυβερνώντες, που θυμίζουν την εποχή του Δεληγιάννη- όσο κι αν προκαλέσει αυτό την αντίδραση και δυσαρέσκεια του πρωθυπουργού. Χαριστικές πράξεις, προώθηση με κάθε τρόπο “ημετέρων”, αδίστακτες και σαφώς παράνομες επεμβάσεις και παρεμβάσεις στη λειτουργία των θεσμών, καταστρατηγήσεις του Συντάγματος και των νόμων, περιφρόνηση προς αυτό που υποστηρίζουν ότι χτίζουν- τη δημοκρατία. Εκείνο που λείπει από τη σημερινή ελληνική ηγεσία είναι ακριβώς, η έλλειψη ορθής αντιλήψεως περί δημοκρατίας, δημοκρατικής συνειδήσεως και δημοκρατικής συμπεριφοράς. Η ορθή αντίληψη περί δημοκρατίας υπαγορεύει, όχι μόνο θετικές ενέργειες και πράξεις υπέρ αυτής, αλλά και αποχή από παρεμβάσεις και επεμβάσεις στους θεσμούς της, ακόμα κι όταν αυτός που έχει την αρμοδιότητα ή την ευθύνη βλάπτεται. Αυτό απαιτεί το συμφέρον της δημοκρατίας και η απρόσκοπτη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος».
Παραμένει ''αδιάφορη'' η ελληνική κυβέρνηση στο να προχωρήσει με την κυπριακή σε συμφωνία για την ΑΟΖ, και αυτό - ευτυχώς- επισημαίνεται από όλο και περισσότερους. Σε άρθρο των κσθηγητών Βασιλείου Μαρκεζίνη και Θεοδώρου Καρυώτη (''ΕΠΙΚΑΙΡΑ''), τονίζεται η ανάγκη ενημέρωσης του ελληνικού λαού επί του θέματος και βάλλεται το ΕΛΙΑΜΕΠ. Πιό αναλυτικά, οι Μαρκεζίνης και..... Καρυώτης τονίζουν τα εξής σημαντικά: Νεαρός καθηγητής και επιστημονικός συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ, σε άρθρο του στην Καθημερινή της 23ης Ιανουαρίου, ισχυρίστηκε τα κατωτέρω εσφαλμένα: Πρώτον: Διερωτήθηκε προς τι το «ξαφνικό» ενδιαφέρον για το Καστελόριζο. Το ενδιαφέρον μας μόνο ξαφνικό δεν είναι, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι ο πρώτος εξ ημών το επισήμανε σαφώς –αναφέροντας μάλιστα και τις κατοικημένες ελληνικές νησίδες της Ρω και της Στρογγύλης– καθ’ όλον το προηγούμενο έτος, σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις του με τον κ. Μαλούχο (Αθήνα), τον κ. Σαββίδη (Θεσσαλονίκη) και τον κ. Σαχίνη (Κρήτη), ενώ ο δεύτερος έχει επανειλημμένα αναφερθεί συστηματικά στην απολύτως κρίσιμη σημασία που έχει η νήσος αυτή στο θέμα της ελληνικής ΑΟΖ και την επαφή της με την αντίστοιχη της Κύπρου. Λανθασμένη λοιπόν η πρώτη σκέψη. Δεύτερον: Ο καθηγητής του ΕΛΙΑΜΕΠ αναφέρεται και σε δύο τουρκικές βραχονησίδες, για να αποδώσει τη μη μνεία τους σε αγραμματοσύνη μας. Οι νησίδες δεν αναφέρθηκαν διότι είναι βραχονησίδες, ακατοίκητες και ανεπίδεκτες κατοικήσεως κατά τρόπο που, ακόμη κι αν οι Τούρκοι πρόχειρα και βιαστικά εγκαθιστούσαν εκεί μερικούς κατοίκους, θα επέσυραν τη μη αναγνώρισή τους από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως ακριβώς συνέβη στη διένεξη ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρουμανία. Λάθος και πάλι! Τρίτον: Ερωτά ο καθηγητής εάν αναλογιστήκαμε γιατί δεν υπάρχει «ενδιαφέρον εταιρειών» στην περιοχή εάν, όντως, υπάρχει αέριο σε μεγάλες ποσότητες. Μήπως, δηλαδή, κάνουμε πολύ θόρυβο για το τίποτε; Λάθος και πάλι! Πρώτον, διότι οι Τούρκοι είναι αυτοί που επιθυμούν να αφήσουν έξω από τις διαπραγματεύσεις τη συγκεκριμένη περιοχή – γιατί άραγε; Και, δεύτερον, διότι εμείς τουλάχιστον γνωρίζουμε ήδη μια μεγάλη, τεχνικώς και οικονομικώς ικανή, βορειοαμερικανική εταιρεία που έχει δείξει εσπευσμένο ενδιαφέρον. Τούτο έχει ήδη φτάσει στο υπουργείο μας, αλλά, βεβαίως, ουδέν έχει ανακοινωθεί. Μπορεί όμως αυτό να το αγνοεί ο γράφων! Τέταρτον: Κατηγορούμαστε ότι προσπαθούμε να «εκτροχιάσουμε δύσκολες διαπραγματεύσεις». Ομολογουμένως, αυτό δεν απέχει πολύ από την αλήθεια, δεδομένου ότι τα όσα γνωρίζουμε δεν τα θεωρούμε διόλου συμφέροντα για την πατρίδα μας. Μας λοιδορεί στη συνέχεια διερωτώμενος εάν μόνον εμείς έχουμε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «ελληνόμετρο». Ίσως δεν πρόσεξε ότι τις ανησυχίες μας τις συμμερίζονται μεγάλες προσωπικότητες και ΟΛΑ τα κόμματα του Κοινοβουλίου. Προσωπικά, έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι το ίδιο συμβαίνει και εντός του ΠΑΣΟΚ. Λάθος, λοιπόν, και πάλι! Πέμπτον: Κατηγορούμαστε ότι, αν γίνουμε εμείς η αιτία ναυαγίου των μυστικών συνομιλιών, η Τουρκία θα καταγγείλει την Ελλάδα ως μη ενδιαφερόμενη για την ειρηνική επίλυση των διαφορών μας μαζί της. Στην ίδια όμως εφημερίδα (της ίδιας ημέρας) ο κ. Σταύρος Λυγερός, σοβαρός αναλυτής και συμμεριζόμενος καταρχάς τις δικές μας ανησυχίες, δίνει σειρά παραδειγμάτων τουρκικών κινήσεων και δηλώσεων που προειδοποιούν ότι η «Ανατολική Μεσόγειος» θα γίνει «εστία προστριβών» επειδή προσεχώς θα αποκτήσει σπουδαιότητα. Λόγω των πετρελαίων που διαθέτει, θα μετατραπεί σ’ έναν «δεύτερο Κόλπο». Δεν θα έπρεπε αυτού του είδους τις απειλές η ελληνική διπλωματία να καυτηριάζει, έστω με τη δέουσα φρασεoλογία; Έκτον: Διερωτάται –εμμέσως– ο καθηγητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, πώς «μία νήσος εκτάσεως 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων» μπορεί να διεκδικήσει «δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικών χιλιομέτρων ΑΟΖ». Διερωτώμεθα με τη σειρά μας εάν ο προβληματισμός αυτός ανήκει στην ελληνική διαπραγματευτική επιτροπή ή εάν εκφράζει απλώς την τουρκική επιχειρηματολογία; Ελπίζουμε να πρόκειται μόνον περί του τελευταίου. Στην ομιλία του στο Ερζερούμ, ο Έλληνας πρωθυπουργός έθεσε το διλημματικό ερώτημα «Ειρήνη ή σύγκρουση;» για να προσθέσει αμέσως: «Εμείς επιλέγουμε την ειρήνη». Ο κατηγορηματικός τόνος του ερωτήματος περιορίζει τις εναλλακτικές επιλογές σε δύο μόνον, η δε τελική, λακωνική απάντηση αποτελεί μιαν άκρως εντυπωσιακή απόφανση. Εντούτοις, όπως όλες οι εντυπωσιακές φράσεις, έτσι και αυτή εγείρει περισσότερα ερωτήματα. Και το βασικό ερώτημα που πρέπει να εξετάσουμε εν προκειμένω έρχεται να συμπληρώσει την απάντηση του πρωθυπουργού με τη φράση: «…με κάθε κόστος;». Από θεωρητικής και ρητορικής απόψεως, η απάντηση θα μπορούσε και πάλι να είναι: «Ναι». Δεν θα συμφωνούσαν όμως όλοι επ’ αυτού, έστω κι αν κανείς δεν είναι ποτέ υπέρ θερμών επεισοδίων. Είναι, ασφαλώς, απαραίτητες κάποιες διευκρινίσεις στο σημείο αυτό. Η προφανής πρόκριση της ειρήνης έναντι ενδεχόμενου θερμού επεισοδίου δεν αποκλείει, ούτε ιστορικά ούτε λογικά, την ανάγκη προετοιμασίας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Χρησιμοποιούμε με τη μέγιστη προσοχή τις λέξεις για να δείξουμε ότι δεν είναι κατ’ ανάγκην βίαιες όλες οι αναμετρήσεις, αν και θα ήταν μάλλον ασύνετο να μην προετοιμάζεται κανείς για παν ενδεχόμενο. Έτσι, στις πιθανές απαντήσεις περιλαμβάνεται η καλλιέργεια πρόσθετων συμμαχιών εάν η παραδοσιακή στήριξής μας στις ΗΠΑ δεν θεωρείται ως επαρκής. Η πρόσφατη ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση μπορεί κάλλιστα να εκληφθεί ως το είδος τέτοιας κίνησης που θα βοηθούσε ουσιαστικά την Ελλάδα, ιδίως εάν χρησιμοποιούνταν η (ακόμη) ανεπιβεβαίωτη αλλά δελεαστική ισραηλινή πρόταση χαρτογράφησης της ελληνικής ΑΟΖ (στο πλαίσιο της πρόσφατης οριοθέτησης των ΑΟΖ Ισραήλ και Κύπρου), για να δείξει πού ακριβώς τοποθετούνται τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ – εφόσον, βεβαίως, είχαμε το θάρρος να επιλύσουμε το όλο ζήτημα απευθείας με την Κύπρο. Ακόμη πιο σημαντική είναι η ισραηλινή πρόταση να ανατεθεί στην αμερικανική εταιρεία Noble Energy η κατασκευή ενός υποθαλάσσιου αγωγού που θα μετέφερε το φυσικό αέριο από το κοίτασμα «Λεβιάθαν» στα νότια της Κρήτης. Το ότι ο υπουργός Επικρατείας φέρεται να μελετά τέτοια σχέδια συνάδει προς τις ιδέες μας και είναι ενθαρρυντικό. Επιπλέον τα νερά της νοτίου Κρήτης έχουν αρκετό βάθος ώστε να επιτρέψουν σε μεγάλα πλοία να μεταφέρουν υγροποιημένο φυσικό αέριο από ειδικές εγκαταστάσεις (εκτός της εμβέλειας των πυραύλων της Χεζμπολάχ) που θα μπορούσαν να κατασκευαστούν στην περιοχή. Προτού προχωρήσουμε αυτή την ανάλυση, ας θέσουμε μερικά ερωτήματα, διατυπωμένα κατά τρόπο που υποδηλώνει και τις απαντήσεις μας. Πρώτον: Σε πολλούς διαδικτυακούς τόπους γράφονται πολλά για τη φημολογούμενη πρόταση του Ισραήλ προς Ελλάδα. H μόνη έμμεση νύξη που έχουμε είναι οι προαναφερθείσες επαφές του Έλληνα υπουργού που όλοι προφανώς θα ευνοούν. Δεύτερον: Ελπίζουμε να μην συζητείται ενδεχόμενη προσθήκη τουρκικής εταιρείας ή κεφαλαίου σε κάποιο τέτοιο σχέδιο, δίδοντας έτσι στη γείτονα μερίδιο στο δικό μας εθνικό πλούτο. Τρίτον: Η επικείμενη επίσκεψη της κυρίας Κλίντον. Εξυπακούεται ότι πέπλο μυστηρίου θα τυλίξει τη συγκεκριμένη επίσκεψη. Εμείς όμως ευελπιστούμε ότι η κυρία Κλίντον, έχoυσα γνωστές στενές σχέσεις με το ισραηλινό λόμπι, θα δώσει την ευλογία της σε μια ισραηλινή - κυπριακή - ελληνική συνεργασία που θα «κόψει» –όχι «κάψει» – λίγο τα φτερά του βιαζόμενου να αναγεννηθεί τουρκικού φοίνικος. Ας προχωρήσουμε λοιπόν με τις εικασίες μας –γιατί, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, όταν η κυβέρνηση πιστεύει τόσο ένθερμα ότι το σωστό είναι να μας αφήνει όλους στο σκοτάδι– κι ας υποθέσουμε (α) ότι τα ιστολόγια έχουν δίκιο για τις ισραηλινές προθέσεις και (β) ότι, mirabile dictu, η κυβέρνησή μας δέχεται τη δελεαστική ισραηλινή προσφορά. Κάτι τέτοιο δεν θα μας έβγαζε από τη μέγγενη της νεοοθωμανικής Τουρκίας; Εκείνοι που έχουν διαφορετική άποψη θα επινοούσαν μια σειρά από τρομακτικά σενάρια. Ας δούμε μερικά τέτοια σενάρια, κατ’ αντιδιαστολή προς τη συλλογιστική μας. Πρώτον: Η Ελλάδα –σύμφωνα με όσα είπαμε ανωτέρω– κατασκευάζει πλατφόρμες και ξεκινά διερευνητικές γεωτρήσεις στην περιοχή της ελληνικής ΑΟΖ. Θα μπορούσε η Τουρκία να αποφασίσει να επιτεθεί στις πλατφόρμες; Να επιτεθεί δηλαδή σε πλατφόρμες στις οποίες έχει (έμμεσο) συμφέρον το Ισραήλ και οι οποίες ανήκουν σε αμερικανική εταιρεία; Για τ’ όνομα του Θεού! Δεύτερον: Οι Τούρκοι αρχίζουν αυτοί προληπτικά –κι ας μην ξεχνάμε ότι, κατά το μάλλον ή ήττον, το έχουν ήδη κάνει– γεωτρήσεις στην ελληνική ΑΟΖ (εννοείται, μετά τη σχετική ανακήρυξή της από την Ελλάδα). Κάτι τέτοιο θα έδιδε την ευκαιρία στις συνεργαζόμενες χώρες Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδος την τέλεια αφορμή για να επικαλεστούν το Διεθνές Δίκαιο και συστηματικά να κατεδαφίσουν την τουρκική συνθηματολογία, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία είναι «φιλειρηνική» και «νομιμόφρων» χώρα, η οποία «σέβεται το Διεθνές Δίκαιο» και πιστεύει στην πολιτική «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονές της». Τέλος, υπάρχει το ενδεχόμενο μιας πιο «βίαιης» τουρκικής αντίδρασης, ίσως ενός νέου επεισοδίου σαν τα «Ίμια». Αυτή τη φορά, η Τουρκία θα επιδίωκε να «απομονώσει» –υποθέτουμε, παρά να καταλάβει– το Καστελόριζο από την υπόλοιπη ελληνική επικράτεια, με απώτερο στόχο να μας επιβάλει ένα συμβιβασμό ως προς τη συνεκμετάλλευση της ΑΟΖ μας. Σε μια τόσο επιθετική κίνηση θα μπορούσαμε, ασφαλώς, να αντιδράσουμε με διάφορους τρόπους με τη βοήθεια όλων των συμμάχων μας, μια και κανείς δεν έχει συμφέρον να αφήσει την Τουρκία να ανοίξει τόσο προκλητικά ακόμη μια εστία συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή. Η προσωπική μας άποψη, εντούτοις, είναι ότι μια τόσο αστόχαστη τουρκική κίνηση θα επέτρεπε στην Ελλάδα, σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων, να ανατρέψει ακόμη μια φορά τον ισχυρισμό της Τουρκίας ότι ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια και ότι χρησιμοποιεί το επιχείρημα του casus belli κάθε φορά που δεν μπορεί να υποχρεώσει τους συνομιλητές της να τις δώσουν ό,τι θέλει. Ασφαλώς, θα μπορούσαμε, επίσης, να προετοιμαστούμε για προληπτική δράση στην περιοχή, η οποία δεν θα ήταν απαραιτήτως στρατιωτικής φύσεως αλλά θα μπορούσε να προσλάβει τη μορφή εντατικών οικονομικών και επικοινωνιακών δραστηριοτήτων, που θα καθιστούσαν την πιθανότητα χρήσης ωμής βίας από πλευράς Τουρκίας όχι απλώς παράνομη, αλλά και πιο προβληματική. Όλα αυτά, ασφαλώς, προϋποθέτουν φαντασία, θάρρος και ισχυρή θέληση δράσης: αυτό που εμείς θα ονομάζαμε «ηγεσία», οι ένθερμοι όμως υποστηρικταί της ελληνο-τουρκικής (αντί της ελληνο-ισραηλινής) συνεργασίας θα χαρακτήριζαν ως «ανεύθυνες», «θερμοκέφαλες» ή ακόμη και «πατριδοκάπηλες» ιδέες. Η τελική απόφαση, βεβαίως, το πώς θα αντιμετωπίσομε αυτή την κρίση ανήκει στον ελληνικό λαό. Ωστόσο, όσο περισσότερο βοηθηθεί να βγει από τη καλλιεργούμενη από την κυβέρνηση κατάσταση θλίψης και άγνοιας, τόσο πιο σύντομα θα μπορέσει αυτός να επηρεάσει το μέλλον της χώρας του.
1. Η υπόδουλη Ελλάδα εκτεινόταν μέχρι τη Λαμία (να δεις που τα γηπεδικά συνθήματα γέμουν ιστορικών πληροφοριών…). 2. Οι μισοί της κάτοικοι ήταν Αλβανοί (οι άλλοι μισοί κάτι άλλο, πάντως σίγουρα κάτι μπάσταρδο). 3. Αρχικά μας.... άρεσε που.... ήμασταν υπόδουλοι (μετά μάλλον βαρεθήκαμε…). 4. Ποτέ δεν μας άρεσε να πληρώνουμε φόρους. Όταν σταματήσαμε να βγάζουμε πολλά, τότε και μόνο τότε αρχίσαμε να έχουμε αρνητικά αισθήματα για την Υψηλή Πύλη. 5. Τα κίνητρα της Επανάστασης ήταν κυρίως οικονομικά (δεν έγινε λόγος για τα προηγούμενα επαναστατικά κινήματα, ούτε καν νύξη…). 6. Επί οθωμανικής αυτοκρατορίας οι Έλληνες απολάμβαναν δωρεάν παιδείας στην πληθώρα σχολείων που οικοδόμησαν οι Οθωμανοί, δωρεάν υγεία στα πολλά νοσοκομεία που επίσης έκτισαν οι Οθωμανοί, και άριστων κοινωνικών υπηρεσιών στο πλήθος οικοδομημάτων κοινωνικής ωφέλειας που και πάλι έκτισαν οι Οθωμανοί. 7. Ότι όσοι πήραν τα όπλα ήταν κατσαπλιάδες, που ήθελαν να πάρουν το πάνω χέρι για ίδιον όφελος. 8. Ότι υπάρχει φυλετική ασυνέχεια του Ελληνικού έθνους, καθότι όλοι εμείς σήμερα είμαστε μάλλον τουρκόσποροι, απόγονοι επιμιξιών με όλους τους υπόλοιπους γειτονικούς μας λαούς (αυτοί πάντως παραμένουν γνησιότατοι…) που για κάποιο λόγο μας άρεσε ή απλά έτυχε να χρησιμοποιούμε την ελληνική γλώσσα και να είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί. 9. Η Εκκλησία αποτελούσε ένα από τα τρία κακά που βίωνε ό μέσος χριστιανός υπήκοος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 10. Tους φόρους τους συνέλεγαν και πάλι Έλληνες, οι οποίοι ήταν διεφθαρμένοι (όπως ήταν εξάλλου όλοι οι Έλληνες…) και τελικά αυτοί διέφθειραν την Υψηλή Πύλη στο χρηματισμό και όχι το αντίστροφο, όπως νομίζαμε τόσο καιρό…. Αναμένω με αγωνία το επόμενο επεισόδιο… Πού ξέρεις, ο Κολοκοτρώνης μπορεί να ήταν gay… (Προφανώς έτσι θα εξηγείται και το όνομα…) Ε-ΡΟΔΙΟΣ: Εάν σας άρεσαν αυτά που μάθατε στο πρώτο επισόδειο.... συνεχίστε, να παρακολουθήσετε όλη τη σειρά. Σας....... αξίζει!!!!
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά κοστίζει… Για την ακρίβεια, όσο μεγαλύτερη είναι η απελπισία – όπως ακριβώς συμβαίνει αυτήν την περίοδο με την κατάρρευση της οικονομίας της χώρας – τόσομεγαλώνει ο τζίρος των «μαγαζιών» που πουλούν ελπίδα. Ένα τέτοιο μαγαζί γωνία, ο ΟΠΑΠ, βρίσκεται στο... στόχαστρο της παγκόσμιας βιομηχανίας του τζόγου, καθώς, σύμφωνα και με τους όρους της δανειακής σύμβασης που έχει υπογράψει με την τρόικα η ελληνική κυβέρνηση, κάθε ελληνική κότα που γεννά χρυσά αυγά είναι για(ξε)πούλημα. Είναι, προφανώς, δύσκολο να οικοδομήσει κανείς επιχειρήματα για το ξεπούλημα μιας επιχείρησης όπως ο ΟΠΑΠ, καθώς: ● Όχι μόνο δεν έχει ελλείμματα, αλλά «γράφει» κέρδη. ● Ο κύκλος των εργασιών του διευρύνεται. ● Συνεισφέρει στην κοινωνική πολιτική. Έτσι, λοιπόν, για να εμπεδωθεί η «ανάγκη» της ιδιωτικοποίησης της κότας που γεννά τα χρυσά – ελπιδοφόρα – αυγά, απαιτούνται μεθοδεύσεις. Επτά μήνες από τότε που βγήκαν σε δημόσια διαβούλευση οι προτάσεις για το άνοιγμα της αγοράς των τυχερών παιχνιδιών (τεχνικών παιγνίων, όπως κομψά ονομάζονται τώρα), αλλά και του τζόγου γενικότερα, έχουμε: ● Πρώτον: Εγκρίθηκε από το υπουργικό συμβούλιο το σχέδιο νόμου για τη ρύθμιση της αγοράς παιγνίων που φιλοδοξεί να ρυθμίσει το απέραντο χάος που ονομάζεται τζόγος στην Ελλάδα (με τζίρους άνω των 10 δισ. ευρώ σε νόμιμα και παράνομα παιχνίδια, και κοντά στα 15 δισ. μαζί με τα λαχεία) προβλέπεται ρητά από το μνημόνιο (και μάλιστα ως προϋπόθεση της τρίτης και τέταρτης δόσης του δανείου), ώστε να εισπραχθούν κάπου 700 εκατ. ευρώ τα επόμενα δύο χρόνια. ● Δεύτερον: Στο διάστημα που μεσολάβησε (και μάλιστα πριν από μερικές μέρες) ο ΟΠΑΠ, ο οποίος έχει το αποκλειστικό δικαίωμα οργάνωσης και διεξαγωγής παιγνίων μέχρι το 2010, δέχθηκε ένα πολύ ισχυρό πλήγμα καθώς το Συμβούλιο της Επικρατείας παρέπεμψε στo Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) το μονοπώλιο του Οργανισμού, αμφισβητώντας τη νομιμότητά του. ● Τρίτον: Η καθυστέρηση αφήνει μέχρι τώρα ελεύθερο το πεδίο στους ανεξέλεγκτους τζογαδόρους του παράνομου στοιχήματος να συνεχίζουν να καταστρέφουν ανθρώπους και οικογένειες. Και αυτό είναι ένα τεράστιο ερώτημα από ηθική άποψη, αφού το νέο νομοθετικό πλαίσιο προβλέπει τη λεγόμενη «κάρτα παίκτη», η οποία θα θεσπίσει και ανώτατα όρια στοιχηματισμού κατ’ άτομο! Ποιοι ωφελήθηκαν από την καθυστέρηση, που μην είστε σίγουροι ότι σταματά εδώ με την κατάθεση του σχεδίου νόμου; Μα βέβαια οι ξένοι τζογαδόροι, το παράνομο στοίχημα και κάποιοι ακόμη εγχώριοι. Είναι γνωστό ότι η δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο επιβάλλουν την πλήρη ιδιωτικοποίηση κάθε οικονομικού πόρου ιδιοκτησίας του Δημοσίου, κάθε υπηρεσίας ή οργανισμού που μπορεί να συμβάλει στα κρατικά έσοδα και την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Απλώς και μόνο επειδή αποτελεί δημόσια περιουσία, έννοια απαγορευμένη σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχούν απολύτως τα κέφια των αγορών. Και η κυβέρνηση Παπανδρέου συγκατανεύει αφού πρώτα αυτοδεσμεύθηκε σε μια τέτοια επιλογή στο όνομα της προστασίας των μισθών και των συντάξεων. Η ιδέα και μόνο του τζόγου είναι ίσως απεχθής σε πάρα πολλούς. Και ίσως πολλοί να τάσσονταν υπέρ μιας κυβέρνησης που θα τον απαγόρευε ή, ίσως, θα αποδυόταν σε μια μεγάλη προσπάθεια για τη μείωσή του στο ελάχιστο. Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή. Ο τζόγος υπήρχε και θα υπάρχει παράγοντας μάλιστα υπερκέρδη. Το ερώτημα είναι γιατί θα έπρεπε τα έσοδα που προκύπτουν απ’ αυτόν να περιέρχονται εξ ολοκλήρου στη διάθεση των ιδιωτών «επενδυτών» αφήνοντας ψίχουλα για τα κρατικά ταμεία. Ακόμη και στο πλαίσιο των «αγορών» θα μπορούσε να υπάρχει ένας κρατικός οργανισμός δίπλα στους ιδιωτικούς. Και ο ανταγωνισμός ας έδινε τη δική του διέξοδο. Όμως στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια η είσοδος των ιδιωτών σε κάθε τομέα οικονομικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας γίνεται με όρους διάλυσης του δημόσιου τομέα. Τώρα, υπό τις ευλογίες και τις δεσμεύσεις της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου που τη συνοδεύει, (και) αυτή η επιλογή είναι«μονόδρομος». Το σημερινό μεγάλο ρεπορτάζ του «Π» (σελίδες 3 και 16-18) είναι με το παραπάνω αποκαλυπτικό για το έχει συμβεί. Επί της ουσίας προδιαγράφει το μέλλον κάθε επιχείρησης και περιουσίας που αποτελεί δημόσια περιουσία…
Παρακαλούμε όλους τουςαναγνώστες του Ξυπνήστε ρε καθώς και όλους τους φίλουςΜπλοκερνα βοηθήσουν σε αυτή την προσπάθεια κοινοποιώντας το παρόν παντού "Δυστυχώς κύριοι μια παράμετρος της κατάστασης είναι κ το πρόβλημα μου,παρακαλώ βοηθήστε... προωθήστε το η ότι άλλο σκεφθείτε. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Βαλαβάνης Παναγιώτης
Η Νεολαία Συνασπισμού καταδικάζει την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στην άρση του πανεπιστημιακού ασύλου. Είναι φανερό ότι η συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ έχει αποφασίσει να μην αφήσει καμία κοινωνική κατάκτηση ανέπαφη. Σε μια επίδειξη ακραίου αυταρχισμού η κυβέρνηση έδωσε εντολή για άρση του ασύλου στο χώρο της Νομικής όπου στεγάζονταν οι απεργοί πείνας τη.... στιγμή μάλιστα που η Επιτροπή Αλληλεγγύης έδινε σκληρό αγώνα για την εξεύρεση μιας λύσης που δεν θα άφηνε έκθετους τους μετανάστες. Ακόμα όμως και όταν έγιναν αποδεκτοί από τις εισαγγελικές αρχές οι όροι που εξασφάλιζαν την ασφαλή μετακίνηση των μεταναστών η κυβέρνηση εξακολούθησε να παίζει παιχνίδια στις πλάτες των 250 απεργών πείνας καθώς δεν έδινε εντολή στις αστυνομικές δυνάμεις που είχαν περικυκλώσει το χώρο να αποχωρήσουν προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφαλής μετέγκαταστασή τους. Θεωρούμε τραγική τη στάση του ΚΚΕ που ψάχνει υποκινητές και θεωρούν τους απεργούς άβουλα όντα που χρειάζονται εξωτερική καθοδήγηση και δεν μπορούνε να συντονίσουν οι ίδιοι των αγώνα που δίνουν. Είναι λυπηρό άλλες αριστερές δυνάμεις να μας κάνουν μαθήματα μέσω δελτίων τύπου για το πώς γίνεται η «ορθή» υπεράσπιση του ασύλου τη στιγμή που ήταν ο δικός μας χώρος που έδινε έμπρακτα τον αγώνα με την αστυνομία για την υπεράσπισή του. Τουλάχιστον αντιφατική είναι επίσης η ρητορική αποδοχή του κοινωνικού χαρακτήρα του ασύλου και την ίδια στιγμή η κάθετη άρνηση χρήσης του για οποιονδήποτε κοινωνικό αγώνα και διεκδίκηση. Ο αγώνας των μεταναστών είναι ταυτόχρονα και αγώνας των Ελλήνων εργαζομένων απέναντι στην ανασφάλιστη εργασία και την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Εμείς ξέρουμε ότι το συμφέρον του κόσμου της εργασίας θα έρθει μόνο μέσα από την ταξική αλληλεγγύη και την ενότητα όλων των εργαζομένων χωρίς τεχνητές διαιρέσεις.
Σοφία Βούλτεψη Οι χθεσινές εξελίξεις στο κέντρο της Αθήνας και όσα από την προηγούμενη Κυριακή διαδραματίζονται στη Νομική Σχολή δεν αποσκοπούν μόνο στην... κάλυψη του γεγονότος ότι η Εξεταστική για την Ζήμενς δεν οδηγεί πουθενά αλλού εκτός από την επιβεβαίωση της ατιμωρησίας. Η χθεσινή σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των κομμάτων στη Βουλή, οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών και στελεχών της Αντιπολίτευσης, ο νέος αποκλεισμός του κέντρου της πρωτεύουσας από τα ΜΑΤ, οι διαπραγματεύσεις με παρανόμους (με την συμμετοχή κοινοβουλευτικού κόμματος), το γεγονός ότι οι λαθρομετανάστες έφθασαν στο σημείο να βάλουν όρους σε μια υποτίθεται ευνομούμενη πολιτεία (αρνούμενοι να μεταφερθούν αλλού αν οι όροι τους δεν γίνουν αποδεκτοί)ο κίνδυνος για μια άνευ προηγουμένου έκρηξη με απρόβλεπτες συνέπειες έχουν και έναν ακόμη στόχο: Την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Χθες, η πρυτανεία ζήτησε αυτό που επί μέρες της… ζητούσε η κυβέρνηση: Την άρση του ασύλου. Για την συγκεκριμένη περίπτωση της κατάληψης της Νομικής και όχι γενικά. Φαίνεται, όμως, ότι το θέμα είναι η κατάργηση του ασύλου γενικά. Και πίσω από αυτό (που φαίνεται ότι δεν έγινε αντιληπτό από αυτούς που ζητούν κατάργηση του ασύλου, συμπεριλαμβανομένης και της Νέας Δημοκρατίας) κρύβεται η ανάγκη να καταργηθεί η δυνατότητα παροχής ασύλου όχι σε αλλοδαπούς, αλλά σε Έλληνες διαμαρτυρόμενους! Είναι δυνατόν, λοιπόν, σκόπιμα να οδηγήθηκαν τα πράγματα στην χθεσινή ακραία κατάσταση, ώστε να δημιουργηθεί το αναγκαίο υπόβαθρο γενικής κατάργησης του ασύλου, ώστε να μην βρίσκει καταφύγιο εκεί κανείς – ούτε καταδιωκόμενος Έλληνας διαδηλωτής! Η παρουσία (και η εγκατάσταση) των μεταναστών στη Νομική φαίνεται ότι είχε και αυτόν τον κρυφό σκοπό. Να πειστεί η κοινή γνώμη ότι το άσυλο πρέπει να καταργηθεί για όλους. Η χθεσινή δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, σύμφωνα με την οποία βάσει του νόμου για το άσυλο «δεν μπορεί να απαγορευθεί από την αστυνομία η είσοδος σε πανεπιστημιακό ίδρυμα οποιουδήποτε» κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Η συζήτηση που ξεκινά τώρα σχετικά με το άσυλο, είναι εξίσου επικίνδυνη με τους κινδύνους που εγκυμονεί οποιαδήποτε έκρηξη στο κέντρο της πόλης.
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη Η συνταγή είναι παλιά και επιτυχημένη, αλλά υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες, οδηγεί σε επικίνδυνα τοξικά πιάτα. Όσο τοξική είναι και... η προπαγάνδα, η οποία αποτελεί το βασικό υλικό της. Όσο γρηγορότερα το αντιληφθεί αυτό η κυβέρνηση, όσο δηλαδή νωρίτερα αντιληφθεί πως πρέπει να πάψει να αποτελεί τον βραχίονα του ΠΑΣΟΚ, που φημίζεται για αυτό το είδος της «μαγειρικής», τόσο το καλύτερο – και για τη χώρα και για το ΠΑΣΟΚ. Η αντικατάσταση της διακυβέρνησης με την προπαγάνδα επιτυγχάνεται μόνο σε εποχές παχιών αγελάδων, όταν το χρήμα που ρέει μπορεί να διατίθεται για πελατειακούς σκοπούς. Και όχι όταν δανειζόμαστε με ληστρικά επιτόκια για να ανταποκριθούμε σε υποχρεώσεις οι οποίες δημιουργήθηκαν τον καιρό της ανευθυνότητας. Σε δύσκολους καιρούς, όμως, δεν μπορείς να κυβερνάς μόνο με την προπαγάνδα – έστω και αν ο αντίπαλός σου δεν μπορεί να την αντικρούσει και να την ξεσκεπάσει. Είσαι υποχρεωμένος να κάνεις κάτι. Να κυβερνήσεις. Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που η κατασκευή ψευδογεγονότων, προκειμένου να καλυφθούν τα πραγματικά γεγονότα, ήταν αποτελεσματική πρακτική. Δεν μπορείς κάθε φορά που στριμώχνεσαι, να ανακαλύπτεις και από μια καινούργια γιάφκα. Το έκανες μια (όταν τον Απρίλιο του 2010 κατέφθανε η τρόικα), το έκανες δυο (όταν τον Δεκέμβριο κατέφθανε ο Στρος-Καν και σκοτώνονταν στη ΓΣΕΕ), το έκανες τρεις (όταν πριν από λίγες μέρες αποκαλύφθηκε η συνομιλία του κ. Χρυσοχοΐδη με τον Αμερικανό πρέσβη για την ΕΥΠ, αλλά και η σκληρή επιστολή της ΠΑΣΚΕ). Στο τέλος θα την πάθεις σαν τον βοσκό με τα πρόβατα. Και επιτέλους δεν μπορείς κάθε φορά που τα βρίσκεις μπαστούνια, να κατασκευάζεις (από την αρχή) ένα άλλο γεγονός για να καλύψεις την πραγματικότητα. Διότι αυτό συνέβη με την περίπτωση του πορίσματος για την Ζήμενς και την εγκατάσταση των λαθρομεταναστών στη Νομική. Το πόρισμα έπρεπε να παραδοθεί την Πέμπτη, 20 Ιανουαρίου. Την Παρασκευή, 21 Ιανουαρίου, συνεχίζονταν οι διαβουλεύσεις και τα παζάρια σχετικά με τα ονόματα που θα κρεμιόνταν στα μανταλάκια. Έγιναν οι αναγκαίες διαρροές, μετρήθηκαν οι αντιδράσεις, κατάλαβαν πως επρόκειτο για φιάσκο – όλοι πλην του Προέδρου και των μελών της Εξεταστικής – και άρχισαν να ψάχνουν πώς θα καλυφθεί η αποτυχία. Επρόκειτο, βέβαια, για κυβερνητική αποτυχία, καθώς με κυβερνητική απόφαση (και του πρωθυπουργού προσωπικά), αποφασίστηκε να ανατεθούν σε βουλευτές (πολλοί εκ των οποίων δεν γνωρίζουν αγγλικά, θυμίζω) δικαστικά καθήκοντα. Πώς θα ξεχνούσαμε (όπως έγραψα και χθες) το φιάσκο; Μα με κάτι πιο θεαματικό. Η επιστολή του κ. Παμπούκη προς τον διευθύνοντα σύμβουλο της Ζήμενς Ελλάς δεν ήταν αρκετά δυνατό πυροτέχνημα. Χρειαζόταν κάτι άλλο, πιο δυνατό. Την ίδια ώρα, στην Κρήτη, κάποιοι συγκέντρωναν μετανάστες, τους έβαζαν στη σειρά, τους οδηγούσαν μπροστά σε λιμενικούς, που έκαναν έλεγχο επιβατών, τους επιβίβαζαν σε πλοίο, τους αποβίβαζαν στον Πειραιά, τους οδηγούσαν συντεταγμένα από το λιμάνι στην καρδιά της Αθήνας και τους εγκαθιστούσαν στη Νομική Σχολή Αθηνών. Ανενόχλητοι! Από κει και πέρα, το μπαλάκι πετάχτηκε στην πρυτανεία. Για τα όσα (δεν) έγιναν πριν, δεν μιλάει και δεν απολογείται κανείς. Και δεν παραιτείται κανείς. Η συμπεριφορά της κυβέρνησης και των αρμοδίων αρχών είναι ύποπτη. Είναι προφανές πως αν ήθελαν, οι μετανάστες δεν θα έφθαναν ποτέ από την Κρήτη στη Νομική. Επομένως, δεν ήθελαν. Και δεν ήταν σύμπτωση. Δικαιολογίες δεν χωρούν. Είναι γελοίο το επιχείρημα ότι δεν επιτρέπεται η παρεμπόδιση της εισόδου οποιουδήποτε σε πανεπιστημιακό ίδρυμα, διότι αυτό αποτελεί κατάργηση του ασύλου. Το οποίο και πάλι δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα πώς έφυγαν από την Κρήτη και από τον Πειραιά. Υπάρχει και εκεί… άσυλο; Αυτό που επικράτησε και πάλι ήταν η ανάγκη για ένα μεγαλύτερο γεγονός, που θα κάλυπτε ένα μικρότερο. Αυτό επετεύχθη. Η Ζήμενς ξεχάστηκε. Αλλά αυτά είναι πολύ επικίνδυνα πράγματα. Και πιο επικίνδυνοι είναι αυτοί που τα απεργάζονται, τα κατασκευάζουν ή τα αφήνουν να εξελιχθούν. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι υπάρχει έστω και ένας εχέφρων άνθρωπος που δεν φαντάζεται τι θα συμβεί σε περίπτωση που πειραχθεί μια τρίχα της κεφαλής μουσουλμάνου. Αν δεν το ξέρουν όσοι παίζουν με την φωτιά, να τους το πούμε ξεκάθαρα: Θα ξεσπάσουν τρομερές ταραχές. Θα χυθεί αίμα. Θα έλθει η Αλ Κάιντα στην Αθήνα. Και δεν θα έλθει φράγκο (βοήθειας, δανείων, επένδυσης) στον αιώνα τον άπαντα. Αξίζει τέτοια κοσμοχαλασιά μόνο και μόνο για να καλυφθεί η ατιμωρησία και η πλήρης ανικανότητα του συνόλου του πολιτικού συστήματος;
